Figuratief overschot

[p. 13]

Gesprek in de nacht met een vrouw

Hier staat uw stam van zwart kristal
als een stroom van vertikalen
met de naakte vogels op het bovenlijf
die nacht na nacht
de zangstem voeren
door mijn ademhalen.

Witte gazons
rond het steenroest der ogen
vangen het vioolblauw
der hemelbogen
in het vocht van hun dauw.

En achter de noden
der werkelijkheid
onze vertrouwde monden
met de driftige angsten
van eenzame honden.

Wild gefluit
van onzichtbare vederdieren
metalliek en met geweld
als splinters van verloren
doods-scherven
in het tedere schootsveld.

Onvleselijker droom
door de gesplitste kernen
van het schrikbeeld
boven uw wortels
die in de woeste arealen
het erts vermalen
tot brood.

[p. 14]

II

 

Is dit de laatste angst

 

van een onbegrepen schepping:

 

in de plantaardige slaap der goden

 

het gelaat van glas te kleuren met papieren bloemen?

 

en te eindigen als radiachoreten

 

in de woestijnen der wetenschap?

 

 

 

Eenzamen tussen de aanplakborden

 

in de verchroomde carrosserieën

 

onder de plastic regenjassen

 

machinerend

 

op het rhythme der zwijgende horden.

 

Nekkenbukkers, allen voor allen,

 

rasloos, grensloos, hersenloos,

 

genummerde stalen van een nieuwe teelt

 

schadeloos in het schema van schimmels en mineralen.

 

 

 

Zendt God nog piraten

 

die door deze betonkorst breken,

 

vogelvrijen,

 

die de zaadcel van het lied

 

op de oogschelpen dragen

 

en altijd weigeren

 

een andere hierarchie te behagen

 

dan die der liefde?

Vrouw, in u vormt de asch des tijds
het nest van de vuurvogel.
de doorn van uw vruchtbaarheid
overwoekert systemen
zoals de muziek van uw vleselijke deemoed
de nacht verplettert in de eenzame.