Figuratief overschot

[p. 15]

De afwezigheid

Aan de grijze ramen
van de dodendag
staat als een marteltwijg de wind
en slaat de gescheurde webben samen.
Bij de dorpsgraven
vallen de bemoste torens
als meeuwen boven de verbrande haven.

Er is geen aas meer voor onze ijdelheid.
Zijn er nog onbetreden rijken
en nederlagen die niet geleden zijn
dan in de herinneringsbeelden
van verpoederd krijt?

Onder uw roze voeten was de aarde zwarter
aan uw vochtige mond stond de vuurvaan strak
de vogels verstilden in uw zacht verweer
zij zaten als rode vruchten op de boomtak
tussen de sterren in uw ontbonden nachthaar.

Mijn dagen snelden als zwaluwen
door de open deuren van de vreugde
en alles in mij dat nog van het kind moest zijn
werd als verse eieren gebroken
op de teilranden van het droomfestijn.

Nu draag ik de naam van andere kinderen
en niets meer is daarin aan u verwant.
zij roepen mij
wanneer hun kleine dierlijkheid
ervaart dat het avonduur hen overmant.

[p. 16]

III

 

Verworpen dag

 

met het geluid van oud ijzer

 

in de verchroomde dingen van de straat.

 

 

 

Achter de huid der spiegels

 

klopt hetzelfde bloed van uw gelaat

 

en telkens weer in deze zeeblauwe oogappel

 

de nacht als een zwarte roofvogelbek,

 

en telkens weer het kind, dat afscheid nemen kwam

 

in het uniform van een soldaat.

 

Zijn stem in de deur was als een vlam

 

die de kruin van mijn borst verschroeide.

 

 

 

‘Al het tedere, zei hij zonder schaamte,

 

is medeplichtigheid,

 

de bomen kleuren de gehangenen met bloesems

 

het graf is open

 

het brood is rot

 

roet in de honing der eenzaamheid.

 

De nieuwe horden gaan voorbij

 

aan dit overschot’.

En nu is weer aarde geworden
zijn bloed en uw bloed
dat ik aan elkaar verraadde.
tussen de stenen van het huis
houdt de alledaagse orde
de grensgebieden van mijn waanzin
stil als moeraswater
onder de edelstenen van het sierkruis.