Ecclesiasticus of de wijse sproken Iesu des soons Syrach. Nu eerstmael eurdeelt ende ghestelt in Liedekens, op bequame en ghemeyne voisen
(1565)–Johan FruytiersHet CVIII. Liedeken op de vvijse, Mijn siele looft den Heere dijn.
DE goede Ezechias vroom// Stercte sijn
stadt int beghinne//
Hy groef fonteynen, waterstroom// Die leyde
hy oock daer inne// Senacherib daer voore quam// +
Ende hy heeft met moede gram// Rapsaeen
wtghesonden// Vermetelijck hy sijne hant opnam//
Teghen Zion tot dijen stonden// Door hoochmoet is hy
schamper beuonden.
| |
[p. 202] | |
Herten en handen werden bangh,
Sy beefden en waren bloode
Ghelijck een vrouwe hier lijt dwangh
Die daer gaet in barens noode,
Sy riepen Godt den Heere aen
Dat hy sijn ooghen neer wou slaen
Al met barmherticheden,
Sy kenden dat sy hier hadden misdaen,
Die inden hemel hout sijn stede
Verhoorde haestelijck door huer bede.
+ Door Ezaiam werden sy
+ Verlost, en in het sweerdt vielen
+ De Assyriers, Godt stont huer by,
+ Sijn Enghel costse vernielen,
+ Want dat den Heere heeft behaecht
De Ezaias onuersaecht,
Hy volghde hier de weghen
Dauidts sijns vaders, seer wel hy hem draecht,
Ezaias leert hem te deghen
Die groot was, en tot waerheyt gheneghen.
+ De Sonne is tot deser tijt
+ Weerom te rugh hier ghedreuen,
+ En Godt de Heer ghebenedijt
Verlinght den coninck sijn leuen,
Hy propheteert met rijcken gheest
Wat comen sou in dit foreest,
Tbedroeft volck heeft vernomen
Daer sy hem voort me troosten onbevreest,
Tverborghen eert sou comen
Sprack hy: dies heeft hy lof met den vromen.
|
