Den gheestelijcken echo
(1694)–Johanna de Gavre–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: 'k Segh adieu mijn afgodin. (ofte) t' Is goet Capucien te zijn.1.
De Siel.
ADieu gy verkeerden mensch
Adieu lockaes tot de sonden
'k Heb noyt rust in u gevonden,
Noch gecregen't geen ick wensch
Gy in plaets van sorgh te dragen,
Voor u ziel soo delicaet,
| |
[pagina 28]
| |
My lichtveerdigh comt te wagen,
In verdoemelijcken staet.
2.
Den Mensch.
Wel wat wilt mijn ziel begaen;
't Schijnt gy oorlogh comt verclaeren,
Tegen my die soo veel jaeren
U in alles heb voldaen,
Ick heb immers t'allen tijden
Inghevolght uwen lust,
Wilt u dan met my verblijden,
Leeft mijn ziele, leeft gherust.
3.
De Siel.
Ach ick sien 't perijckel groot
Dat daer hanght over ons beyde
Adieu sinnen-lust ick scheyde,
Eer ons naeckt de bitter doot,
Liever wil ick altijt derven
Eer, wellusten, en plaisier,
En mijn selven te versterven,
Dan te gaen in't eeuwigh vier.
4.
Den Mensch.
Isser dan soo veel aen vast,
Eer en wellust te ghebruycken,
Hert en siel daer toe t'ontluycken
Dat ons welvaert staet in last,
'k Wil my liever naer u voegen,
Langhs de rechte deughden baen,
Tot ons bey eeuwigh genoegen,
Naer des hemels vreught te gaen,
5.
De Siel.
Snyt dan af al ydelheyt,
En gaet in de enghe weghen,
Oft u mede gaet oft teghen,
| |
[pagina 29]
| |
Met Godts wil te vreden zijt,
Wordt g'hierom veracht, mispresen,
Uytgelachen als een sot,
Denckt dat Godt het hooghste wesen,
Is om uwen't wil bespot.
|
|