Den gheestelijcken echo

De Siel verweckt haer selven om aen haer selven en heel de wereldt doodt te wesen, met Christus ghecruyst te zijn, ende daer in te gloriéren.

Op de Wijse: Verblijdt u ghy Batavieren.

1.
MYn ziel mijn liefste vriendinne,
Inwoonster van mijn huys,
Laet ons eens gaen beginne,
Te woonen in het Cruys,
Daer is den rijcksten schat,
Den waeren troost te vinden,
Den honinch graet,
Die te boven gaet
Al ander soetigheydt, die't hert verbleydt.
2.

Laet ons, aen ons selven gaen sterven,

[p. 69]

 

segghen ons sinnen adieu,

 

Om Iesus min te erven,

 

Worden ons selven mue,

 

Soecken den enghen padt,

 

Van Godt soo seer ghepresen,

 

Met cloecken moet,

 

In suer en soet,

 

Wesen sonder verschil, in Iesus wil.

 

3.

 

Laet het ons al ontweten,

 

Watter ter wereldt is,

 

Tot dat wy zijn gheseten

 

In puer verghetenis,

 

Laet ons niet zijn bekent,

 

Als den ghecruysten Iesus,

 

Houdt u soo bloodt,

 

Al oft ghy waert doodt,

 

U leven in Iesus bly, verborghen sy,

 

4.

 

Gy zijt de bruyt van Iesus,

 

Alles is voor u te slecht,

 

Hy sal u gheven den vré kus,

 

Als ghy cloeckmoedigh secht:

 

Wech alle werelts vermaeck,

 

Wech sinnelijcke lusten,

 

Vol ydelheydt,

 

Ick ben verbleydt,

 

Dat ick magh draghen rom, op mijn Bruydegom.

 

5.

 

Laet ons vry gloriéren

 

In Iesus Cruys alleen,

 

De wereldt abandonnéren,

 

Als eenen hoop onreen,

 

Alles verachten als dreck,

 

Om Godt te moghen vinden,

 

Couragie mijn ziel,

[p. 70]

 

Oft moeyelijck viel,

 

Godt die sal t'allen kant, u geven d'hant.