De ambitie

[p. 19]

Deel II

[p. 21]

[II]

Vanuit de bungalow die zij met haar kinderen betrokken had, liep Nila Toussaint naar buiten. In de warme juli-avond zoemden de muggen. Vannacht zou ze opnieuw gestoken worden, ondanks de laag Autan die zij had aangebracht. In de kamer naast die van haar sliepen de kinderen. Zij ging het kleine parkje door, waar de voornamelijk Duitse gasten voor hun deuren zaten. Straks zouden in de huizen die nu donker waren de lichten aangaan en werd de nacht vervuld met dronken geschreeuw.

Het eiland was veranderd sinds zij er vijftien jaar geleden was geweest. Toen liep zij door hetzelfde landschap, waar nog geen villaparken waren uitgezet door Duitse investeerders. Het gaf haar een onaangenaam gevoel dat zij, bijna zonder nadenken, een vakantie had geregeld in dit burgerlijke oord vol restaurants met Schweinebraten. Vijftien jaar geleden was Ibiza in de mode. Het idee ergens te zijn waar vele van de coryfeeën van haar tijd verblijf hadden gehouden, vervulde haar met opwinding. Alsof zij zelf deel had aan hun bijzondere gedachtenwerelden. Maar dit soort emoties was verdwenen. Zij verlangde er ook niet naar terug. De coryfeeën trouwens wisten ook allang niet meer waar ze het moesten zoeken om de bussen arbeiders te ontlopen. Die reisbussen hoorde ze over de weg dichterbij komen, toen ze de eerste twee nachten niet kon slapen. Zij had een lichte hoofdpijn door de zon, die zij in de middaguren zoveel mogelijk probeerde te ontlopen. Met twee betrekkelijk kleine kinderen was dit overigens geen sinecure.

Het grootste probleem waarvoor zij zich gesteld zag was de geringe verplaatsbaarheid. Zij kon de kinderen niet alleen laten, een oppas laten komen was er niet bij en een permanente huurauto te duur. Zij was dus gedoemd haar vakantie te genieten op een wijze die aan een sanatorium deed denken. 's Morgens vroeg opstaan en meteen naar het strand om maar op tijd te zijn voor het huren van een ligbed met parasol. 's Middags in de schaduw zitten en daarna naar het zwembad dat zich bij het complex bevond. Daarna kon zij kiezen: eten kopen in de supermarkt of naar het een tweetal kilometers verderop gelegen St. Eulalia wandelen om daar te dineren met haar kinderen, van wie de culinaire eisen niet verder gingen dan patat met kip.

Nila had het gevoel dat zij met iedereen die zich daarvoor aanbood een praatje zou kunnen maken. In Nederland was van dat soort dingen geen sprake. Zij was zich bewust van een diep gewor-

[p. 22]

telde behoefte aan afstand. Weinig mensen konden haar amuseren. En dat was toch wel het minste dat zij van contact verwachtte. Nu lag dit anders. Hier stond zij alleen. Het boek waarin ze af en toe gelezen had, kwam haar saai en onbelangrijk voor. Lezen was een uitvlucht om niet met zichzelf bezig te hoeven zijn. Als ze over haar situatie nadacht verlangde ze naar contact, een streling. Ze verlangde naar Frits, hoewel hij het de laatste tijd te druk had gehad om haar zelfs maar te zien.

Frits zat op kantoor en werkte aan zijn zaak. Zou hij niet met een andere vrouw op een terrasje zitten? Gelukkig regende het al een week in Nederland. Maar dan zat hij misschien bij de open haard, de gordijnen gesloten. Dat zou de overburen opvallen. 's Zomers sloten ze zich nooit af van de buitenwereld, zelfs niet als ze de liefde bedreven op de bank voor het raam. Dat laatste had zelfs een bepaalde opwinding: als iemand hun kleine voortuin binnenliep en door het raam gluurde zou hij hen zien. Maar ze had nooit een gezicht zien opdoemen terwijl Frits met haar speelde. Daar moest ze nu niet aan denken. Ondanks de verloedering van het eiland konden de avonden nog best vol beloften zijn. Deze beloften hadden iets mechanisch, als een seksuele Efteling. Maar het kon haar niet schelen. Ze moest het nog meer dan twee weken uithouden.

Terwijl ze het parkje verliet en in de richting van de dancing liep die bij het complex hoorde, dacht ze opnieuw aan Frits. Daar stond hij in zijn toga voor de balie. Zijn stem klonk aardig, geruststellend, terwijl hij met grote overtuiging zijn rol speelde. Zijn zinnen waren steeds scherp geformuleerd, soms op het irritante af. De zaak waaraan hij werkte, eiste meer dan ooit dat er geen misverstand kon ontstaan over wat hij bedoelde. Waarom had hij die opdracht niet geweigerd? Hij was er altijd vaag over geweest, vond dat het een grote kans was. Zou hij dat ook hebben gezegd als hij Hitler himself had moeten verdedigen tegen zijn aanklagers?

Ze hoorde de stem van haar man in haar geheugen. Ze hield van hem, dat was zeker. Ze hield van de manier waarop hij haar aanraakte, hoewel hij dat niet altijd even zachtzinnig deed. Soms overweldigde hij haar, als hij gedronken had. Maar zij vond dat niet erg. Na afloop was hij altijd teder. Tijdens hun verloving maakte hij boekjes voor haar waarin hij korte teksten schreef Die had zij allemaal bewaard, hoewel zij er de laatste tijd niet naar durfde kijken. Hoe zou zij na al die jaren reageren op een tekst als ‘troost is als er

[p. 23]

vogels in je buik beginnen op te spelen en je mij roept’. Dat was de taal van de liefde. Intimiteiten die haar soms met lege handen lieten staan.

Nila keerde zich om en liep zo snel mogelijk naar huis, in de zekerheid dat een van haar kinderen huilde. Maar toen ze het parkje binnenkwam, wist zij al dat zij zich vergist had. Zij rende plotseling tussen de cacteeën en bananeboompjes door en controleerde na thuiskomst de sloten van de bungalow. Zij begreep niet waar die angst vandaan kwam: het was niet precies angst maar een onbestemd onbehagen. De kinderen sliepen ontspannen en diep. Zij pakte het boek op en probeerde haar zinnen te verzetten. Zij dacht aan Frits, die met gesloten gordijnen bij de open haard lag. Of zat hij in een kroeg? Zij verlangde naar hem. Of naar iemand. Beweging, een stem die haar geruststelde. De stilte in het parkje was volkomen. Zelfs de muggen zwegen.

Nila begon tegen wil en dank te neuriën.