De ambitie

[p. 62]

[X]

De kinderen hadden alvorens te ontbijten in hun pyjama's buiten gespeeld met de meisjes van Ronnie en Henk. Toen ze gevieren de boel rond het huis afbraken had Nila geen zin om tegen hen te schreeuwen. Vier kinderen waren te veel voor haar. Of was dat vroeger anders geweest, lag dat aan het ouder worden van de kinderen? Zij werd er zich plotseling van bewust hoeveel vragen zij aan zichzelf stelde. Het merkwaardige eraan was dat zij dat minder deed als Frits in de buurt was, zonder dat zij hem voortdurend met de dagelijkse problemen lastig viel. Ook alweer zo'n woord waarvoor zij zich moest schamen. Als zij zich normaal tot haar man richtte, viel ze hem lastig. Zo was het haar geleerd. Zijn werkelijke bestaan speelde zich op een ander niveau af.

Nila keek naar de meisjes Volnaar. Ze hadden aardige ogen, bruin, zoals hun moeder, in een smal gezicht. Maar natuurlijk konden ze opgroeien tot wanstaltige wezens. Wat een gedachte! Als ze niet oppaste nam vandaag de hele wereld vormen aan die pijn deden bij het eraan denken. Ze keek nogmaals naar de meisjes. Ze zou iets aardigs voor hen willen doen. Ze wist alleen niet hoe ze de afstand moest overbruggen. Hoe meer ze daaraan dacht, hoe onmogelijker dat werd.

Toen Nila om elf uur op het strand arriveerde zocht ze de Volnaars, zonder hen te vinden. Ze huurde een ligbed, smeerde zich in met zonnebrandolie en probeerde zich op haar boek te concentreren.

Om half een hield Nila het niet langer uit. Zij liep het water in en liet zich tot aan haar kin zakken. Na de kortstondige koudegolf voelde zij zich behaaglijk. Zij keek naar de kinderen die aan de waterlijn speelden. Zij zwaaide naar hen. De kinderen renden onmiddellijk naar haar toe en dwongen haar met hen te spelen. Zij voelde zich ontspannen en gaf haar kinderen een hand, waarna zij hen door het water trok. Zij liep terug naar de handdoek en gaf hen geld voor een ijsje. De zon brandde het water van haar huid. Zij verlangde naar een plaats in de schaduw van de bungalow, maar begreep dat zij terwille van de kinderen moest blijven.

's Middags viel zij in slaap, toen zij na lang aandringen de beschutting van de bomen bij de bungalow had kunnen opzoeken. Vliegen streken op haar neer en stegen op. Zij merkte het niet. Het zon-

[p. 63]

licht draaide langzaam en viel op haar voet. Zij droomde onrustig, maar toen zij wakker werd kon zij zich niets herinneren. Een vage onrust, die snel toenam. Alleen haar hoofd verkeerde nog in de schaduw. Ze stond op met een uitgedroogde keel en schonk zich cola in. Ze had moeite stil te blijven staan.

Ze ging het huis uit en liep snel naar de ingang van het parkje. De kinderen waren verdwenen. Wat dat betreft stelde zij zichzelf gerust. Ze verzette zich tegen het opkomend paniekgevoel. Waar waren haar kinderen? Godverdomme, waarom hadden ze haar niet wakker gemaakt? Ze luisterde. Het was stil. Ook geen geluiden uit de richting van het zwembad. De meeste mensen hielden nog siësta. Half vier. Zo lang had ze niet geslapen. Zij keerde zich om en liep naar de bungalow van de Volnaars. De luiken waren gesloten. Zij probeerde de deur. Waarschijnlijk lagen ze nog op het strand.

Waar waren haar kinderen?

Nila begreep dat haar angst niet ongegrond was. Ze rende naar het huis en zag dat hun emmertjes en schepjes er nog lagen. Een loodzwaar gevoel kroop op in haar benen. Ze ging zitten en begon te huilen. Maar ze mocht niet aarzelen.

Zij haalde diep adem en ging naar boven.

Frank en Ellen lagen op bed en sliepen. Ellen had haar duim in de mond. Een geopend prentenboek lag naast haar. Frank sliep op zijn buik. Hij ademde zwaar.

Zij bleef naar haar kinderen kijken, zittend op de rand van het bed. Zij stond op en ging haar gloeiende gezicht wassen.

Nu voelde zij pas hoe zij trilde.

Zij kleedde zich uit en zette de douche aan. De waterstralen op haar huid brachten het behaaglijk gevoel terug. Zij wreef met haar handen over haar buik en nam de douchekop van zijn houder. Ze richtte de straal op haar buik, maar daarmee verdween het welbehagen. Met enige moeite hing zij de douchekop terug en maakte daardoor haar haar nat. Zij besloot het te wassen.

Neuriënd begon zij aan het karwei waaraan zij een hekel had. Zij dacht aan prettige dingen die haar droom haar had onthouden. Frits bij voorbeeld, die plotseling in deze kleine douchekamer opdook en haar zonder plichtplegingen nam. Ze besloot dat zij zou tegenstribbelen en roepen dat dit zo niet kon. Dat je niet je vrouw kon wegsturen om dan even met het vliegtuig langs te komen om haar te pakken. Dan kon hij goedkoper naar de sjiekste hoer gaan die

[p. 64]

hij zich kon bedenken. Kon hij zoiets wel bedenken? Waarschijnlijk niet. Als ze het hem eens kon vragen. Ze waste haar haar en voelde de opgewekte kijk op de dingen weer wegzakken.

Op dat moment verscheen Frank slaperig in de badkamer.

‘Die douche maakt zoveel lawaai mamma,’ zei hij met een licht verwijt in zijn stem.