Bloedmadonna

[p. 203]

Collectegeld

‘Ik weet niet of je hiermee door moet gaan,’ zei Mathilde, toen zij haar man zag zitten achter de schaal waarin hij de offerandes verzamelde.

‘Gisteren vond je het best.’

‘Gisteren was alles anders,’ zei ze op een toon alsof zij zorgvuldig over het probleem had nagedacht. Maar het echte nadenken was haar voorbijgegaan. Mathilde was iemand die wíst.

Met samengeknepen ogen keek Thieu zijn echtgenote aan. ‘Vertel maar eens hoe alles anders was.’

‘Gisteren was het spontaan,’ verduidelijkte Mathilde. ‘Nu is het of je een winkel drijft. Snap je het?’

‘Die pastoor van jou leeft ook niet van de wind.’

‘Ik heb geen pastoor,’ zei Mathilde.

‘Nee,’ zei Thieu. ‘En ik geen jurk met een lul eronder.’

Mathilde maakte een gebaar naar de schaal, waar enkele guldens en nog wat geringere gaven lagen.

‘Je blijft eraf,’ riep haar echtgenoot.

Zijn humeur werd er niet beter op. De dag ervoor had hij driehonderdzevenenzestig gulden opgehaald. Geld was een verraderlijk goedje, altijd minder dan je dacht. Hij had een berekening gemaakt. Als hij een gemiddelde aanhield van twee snippen per dag, kwam hij toch tot omstreeks vijftienhonderd in de week. Zesduizend per maand, belastingvrij. Toch een aardig inkomen. Hij kwam er niet meteen mee weg. Maar hij zou iets kunnen opzetten, een handeltje in replica's van het beeldje. Namaak van namaak. Hij zou de madonna's kunnen laten maken in een lage-lonenland. ‘Het wonder van Uffel’ eronder gepenseeld, of ingebakken en meegeglazuurd. Hij kon de menstruerende madonna gebruiken als reclame voor een maandverbandfabriek. Thieu zag zich aan het hoofd van een bloeiende toeristenindustrie, hij kon het zo gek niet verzinnen of het product toonde zich al aan den volke.

Maar nu verkeerde hij nog in het stadium dat hij de schaal te-

[p. 204]

gen zijn borst moest drukken, om te ontkomen aan Mathildes gegraai.

‘Afblijven,’ riep hij nog eens. En voor de zekerheid voegde hij eraan toe: ‘Blijf met je poten van het collectegeld af, teef. Die mensen hebben niet voor niets gegeven.’

Mathilde wachtte met huilen tot zij op haar knieën voor het beeldje zat. Verse tranen, dacht Thieu in de gang. Dat was precies waar de onderneming het meeste behoefte aan had. Gelaten wachtte hij op nieuwe klanten. En die kwamen er ook, mondjesmaat. Hij zocht naar een aanhaling uit de bijbel, een opmerking die de offerbereidheid zou vergroten. Maar het enige wat hij zich herinnerde was ‘Laat de kinderkens tot mij komen,’ en dan zag hij meteen Franske voor zich. Als ze maar niet dachten dat ze op een koopje in de hemel kwamen. Wanneer het aan hem lag spoot het bloed in een permanente straal uit alle gaten van de madonna.

Voor zich uit mijmerend zag hij Verhallen langskomen. Een ogenblik worstelde medelijden zich in hem omhoog. Hij knikte de man vluchtig toe. Franskes eerste communie was een rampendag geweest. De idioot droeg een fluwelen pakje. Zwarte lakschoenen. Wie hem zag barstte in boosaardig gegiechel uit. ‘Let liever op je eigen zoon,’ zei Mathilde. Onbewust had zij daarmee zijn levenslange aandacht voor het meisje vastgelegd. Franske zat op zijn knieën en sloeg met zijn linkerhand tegen de grond. Franske maakte zijn broek open en piste in de bloemen naast de kerk. Daaroverheen schoof Agnes, in haar witte jurk, aan de hand van een al even begeerlijke moeder. Sommige kerels hadden het mooi voor elkaar.

De gedachte hield hem vast tot hij Verhallen zag langskomen, als levend bewijs van een inmiddels beklagenswaardig verleden.