Dierbaar venijn

[p. 80]

[XIV]

met de jaren is het verlangen sterker geworden. Het is een ander verlangen dan vroeger. Mensen komen er niet meer in voor. Ook is het verlangen eenvormiger dan in voorbije tijden. Vaak omvat het niet meer dan een zondagmiddag, met dezelfde opeenvolging van momenten. Met mijn vader loop ik over een smal pad. In de verte ligt een middeleeuws kasteel. Mijn vader sjokt door de middaghitte in de richting van een bouwwerk waarvan hij een half uur geleden het bestaan nog niet vermoedde. Nu wil hij ernaartoe alsof zijn leven ervan afhangt. Ongetwijfeld is dat ook zo, in een bepaald opzicht. Hij is altijd bezig vast te stellen van welke imponderabilia dat leven afhankelijk is.

Het dorpje ligt als een lint over de smalle heuvelkam. Naast het hotel een grote tuin, die zich langs de overal groene heuvel omlaagslingert tot in het dal. Ik wil het liefst in die tuin zitten, onder een boom, en wachten tot de serveerster een fles witte wijn brengt. Onwillekeurig knijp ik mijn ogen tot spleetjes, tegen het scherpe licht. Ik verlang naar een lange avond op het terras, waar mijn vader mij over zijn recente vondsten zal onderhouden. Morgen zullen wij hier blijven en de dorpen in de omge-

[p. 81]

ving bezoeken. Europa zit vol kloostergangen die hij nog niet bezocht heeft. Rondwandelend door de schatkamers zal hij zich hardop afvragen of hij het daar had uitgehouden, in vorige eeuwen. Gekleed in een bruine pij de nooit veranderende route wandelend. De omsloten tuin in het midden. Diep in zichzelf glimlachend om het bezige gedrag van de eenvoudige broeders, die hij bewondert om hun kennis van kruiden, terwijl hij dag in dag uit de hoeken van precies negentig graden rondt, met zijn geweldige geleerdheid boeken overdenkend die volgende generaties met verwondering zullen bekijken. Al die allang achterhaalde onzin!

Het dorp ligt in het gebied van de Aveyron. Als het avond wordt en de hitte eindelijk vermindert, besluit mijn vader volgend jaar op dezelfde plaats terug te komen. ‘Ik heb een helder omschreven verlangen nodig voor de winter. Mijn leven lang heb ik naar de volgende zomer verlangd. Hoewel ik weet dat ik daar alleen maar ouder in terecht zal komen. De mens beeldt zich in dat hij voor zichzelf de eeuwigheid kan verdienen. Waarom ben ik niet gewoon overtuigd van de zinloosheid der dingen? Waarom beschouw ik mij niet als een toevallige passant? Welke hovaardij heeft mij ingegeven dat mijn bestaan een onmisbare schakel is in de meest breekbare ketting die je je kunt voorstellen, die van mensen?’

Hij drinkt te veel wijn, op het terras.

Lang zal het niet meer duren; plotseling weet ik het zeker: het ogenblik nadert dat ik alleen op reis ga.