Dode bladeren

[p. 29]

[VII]

's Avonds voelde ik mij, mede door de lange wandelingen van die dag, zodanig hersteld dat ik wel weer een flinke maaltijd kon genieten, het liefst voorzien van een smakelijke fles wijn. Thérèse nam mij daarom mee naar een Lyonnees restaurant. Alsof het nu haar beurt was, raakte zij in de loop van de avond een beetje aangeschoten. Zij vertelde allereerst op ontspannen toon over eerdere bezoeken aan Parijs. Dit gedeelte van de avond onderging ik als een openbare les in zakendoen. Daarna vertelde zij over mijn vader, voor wiens slagvaardige optreden zij een grenzeloze bewondering had. ‘Hij hield veel van je moeder,’ meende zij ook te moeten opmerken. ‘Hij vertelde mij zo vaak over haar, de goede en de slechte dingen. Nou ja, er waren alleen maar goede.’

Ik schonk niet al te veel aandacht aan die woorden. Ik kon ze ook niet bevatten. De intimiteit die de maaltijd met zich meebracht, maakte haar loslippiger dan zij gewend was. Ik dacht nog even: Wat voor kanten

[p. 30]

had mijn moeder. Waarom wist ik daar geen antwoord op? Lange tijd om daarover na te denken, gaf zij mij niet. Ze zei nog wel dat mijn vader beter niet alleen had kunnen blijven. Daarna bleef zij een tijdje voor zich uitkijken, besefte toen dat zij niet alleen aan tafel zat en besloot haar bespiegelingen met de voor mij parmantige uitspraak:

‘Ja Danny. Het gaat toch allemaal zijn eigen gang.’

Ik had opgepast met drinken en was volkomen nuchter.

‘O,’ antwoordde ik. ‘Ja, dat zal wel.’

Zij pakte mijn bovenarm vast toen wij vanuit het restaurant in de richting van ons hotel liepen. Dat lag in een zijstraat van de Boulevard Haussmann. Vanaf het restaurant was het een kwartiertje lopen.

‘Verdorie Danny,’ zei Thérèse. ‘Het is niet dat ik het er om doe. Maar er is iets bij mij een beetje verkeerd gevallen.’

‘Ben je misselijk?’

‘Nee,’ zei ze. ‘Het is meer een licht gevoel in mijn hoofd. Als ik dingen zeg die je vervelend vindt, moet je me waarschuwen.’

‘Houd me maar goed vast,’ adviseerde ik haar.

‘Ik ben heus niet dronken hoor,’ zei ze. ‘Het is alleen een soort stammenoorlog, in mijn maag. De schapepootjes tegen de pruimentaart, of zoiets.’

Dat vond ik nogal komisch.

‘Danny, je denkt toch niet dat ik het met opzet doe?’

‘Niet in het minst.’

[p. 31]

‘Het wordt trouwens opeens beter,’ zei ze. ‘Wat een opluchting. Van het ene op het andere moment voel ik me als herboren.’

Met alle geweld wilde ze een café in. Daar bestelde ze koffie met Armagnac. Zelf hield ik het voor de zekerheid bij mineraalwater.

‘Zeg Danny,’ vroeg ze opeens op een enigszins aanstellerig aanhankelijke toon. ‘Zou je je kunnen voorstellen dat je mij iedere dag zag?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Het is maar bij wijze van spreken. Ik bedoel: hoe aardig moet je iemand vinden wil ze je niet al na een tijdje irriteren?’

Daar had ik nooit over nagedacht. Iedere verbintenis in mijn geest met een ander persoon was tijdloos en had zeker niet het karakter van de verzameling affaires waarin levens later vaak verzanden.

Ik plukte aan een bierviltje en probeerde een antwoord te bedenken.

‘Ik heb er nooit over nagedacht dat ik je iedere dag zou zien,’ zei ik ten slotte aarzelend.

‘Zoals je je moeder zag. Dat bedoel ik.’

‘Daar denk ik liever niet aan.’

Zij pakte mijn hand en keek mij recht in het gezicht. De aanraking gaf opnieuw dat prettige gevoel - een zachte tinteling, een gewaarwording van vrede.

‘Je bent nog aardiger dan ik al wist,’ zei ze. Meteen daarna stond ze op. ‘Kom Danny, laten we naar het hotel gaan.’

[p. 32]

Buiten wankelde zij even. Ik legde een arm om haar middel en voerde haar behoedzaam met mij mee.

‘Wat voel je lekker warm,’ zei ze, zich tegen mij aandrukkend.

Onze hotelkamers lagen naast elkaar, op de hoogste verdieping. Zij haalde een sleutel uit haar tasje en probeerde of die in het slot paste. Maar het was de verkeerde sleutel en het slot was niet berekend op onvaste handen.

‘Je maakt nog krassen op de deur.’

Zij lachte.

‘Waar heb je de sleutel die ze je bij de receptie gaven?’

‘Hier.’

‘Dit is waarschijnlijk je huissleutel, Thérèse.’

‘Gut, wat een toeval.’

‘Mag ik in je tasje kijken?’

Gewillig gaf zij me haar handtas. Ik knipte hem open. De kamersleutel lag bovenop de kleine hoeveelheid bagage die haar tocht langs handelshuizen en restaurants de broodnodige zekerheid moest geven.

‘Kijk,’ zei ik. ‘Daar is ie al.’

‘Goed van jou zeg. Had ik zelf nooit gevonden.’

Ik opende de kamer en liet haar voorgaan. Zij plofte op het bed neer. Haar gezicht vertoonde een rode kleur.

‘Nou dank je wel,’ zei ze. ‘Dan ga ik maar slapen.’

‘Weet je zeker dat alles lukt?’

De vraag ontviel mij voordat ik er erg in had. Hij werd gevolgd door een hevige rilling, waarna een niet terug te dringen beven in mij opstak. Het was niet een wervelstorm, maar een lauwe wind, die een verlammend ge-

[p. 33]

volg had. Ik keek naar haar, en ik wist onder geen enkel beding wat ik moest doen.

‘Wat zou mij niet lukken Danny?’ zei Thérèse. ‘Mij lukt alles. Ik ben net een goochelaar!’

Zij trok haar mantel uit en gooide hem van zich af. Nooit had ik vermoed dat zij zich zo gedragen kon. Ik keek naar haar en lachte schaapachtig. Maar ik wilde naast haar op bed gaan zitten en haar in mijn armen nemen. Haar hand op die van mij, totdat ik weer rustig was. Ik wilde haar uitkleden en onder de dekens verstoppen. Ik zou naast haar willen liggen en het licht uitdoen.

Ik boog mij naar haar toe, legde mijn handen op haar schouders en mompelde:

‘Laat mij je helpen.’

‘O wat lief van je! Wil je mij helpen met uitkleden?’

‘Kom maar,’ zei ik, en de algehele besluiteloosheid zette zich voort tot in mijn handen.

Beverig knoopte ik de bovenste knoopjes van haar blouse los. Opeens zei Thérèse:

‘Alsjeblieft niet doen, mijn liefste jongen.’

In haar was een opwelling van krachten overwicht. De charme waarmee zij zakenrelaties aan haar kant wist te krijgen, streek langs haar gezicht. Een ogenblik, dit alles; lang genoeg; definitief eigenlijk.

Ik deed een stap achteruit en Thérèse kwam met enige moeite van het bed af. Met onzekere passen liep zij de badkamer binnen. Ik hoorde een kraan lopen. Voorzichtig ging ik haar achterna en kwam precies op tijd binnen om te zien hoe zij water in haar tot een kom gevouwen

[p. 34]

handen liet stromen. Daarna plenste zij het in haar gezicht. Zij draaide de kraan dicht, keerde zich om en vroeg mij haar een handdoek aan te geven.

Ik droogde haar gezicht.

Toen ik de handdoek liet zakken, stonden haar ogen helder.

‘Ga maar Danny,’ zei ze. ‘Dank je wel.’

Zij trok mij tegen zich aan en kuste mij op beide wangen.

‘Het komt wel goed met jou,’ zei ze. ‘Voor alles is een oplossing.’

Zij pakte mij bij de arm, leidde mij naar de deur en wenste mij goedenacht.