Dode bladeren

[p. 38]

[X]

Een aantal jaren voordat ik een stelling betrok voor het theater waar zij optrad, schreef Charles Trenet het chanson Coin de rue voor Gréco. In plaats van papier gebruikte hij het tafellaken in een restaurant. Zonder twijfel had het veel voor mij betekend als ik aan het tafeltje ernaast gezeten had. Nog liever vulde ik zelf linnengoed met mijn gedachten. Vooral naar satijnen beddelakens ging in deze mijn belangstelling uit. In het gezelschap van nog een paar honderd andere mensen naar haar liederen luisteren, kon mij een stuk minder bekoren. Eigenlijk wilde ik haar helemaal niet horen. Dat ik 's nachts voor dat theater op wacht had gestaan, werd later een veel dierbaarder herinnering. Het was een daad van niets, maar in zijn volstrekte onnozelheid toch een beetje uniek. Het maakte dus niets uit dat de voorstellingen voor de komende dagen waren uitverkocht. Thérèse raakte er niet over uitgepraat.

‘Maak je alsjeblieft geen zorgen,’ zei ik. ‘Ik heb allang spijt dat ik het je verteld heb.’

[p. 39]

‘Ik had je graag iets willen geven,’ zei Thérèse. ‘Eigenlijk moet ik dat anders zeggen. Ik had iets met je willen delen, zodat je een beetje tevreden met mijn aanwezigheid was geraakt.’

‘Het kan me niet schelen. Echt, vergeet het maar.’

‘Als je de dingen vergeet,’ zei ze, ‘dan kun je ze ook niet meer betreuren. En ik denk dat dan het einde nabij is Danny.’ Zij lachte. ‘Wat mij betreft, vergeet dit ook maar!’