Dode bladeren

[p. 44]

[XII]

Na de voorstelling bracht ik Thérèse naar huis. Zij was met een taxi gekomen. Haar ogen waren niet meer zo goed.

‘Mis je je vader?’ vroeg zij, nadat zij mij een glas cognac had ingeschonken.

‘Ik had hem nog wel een paar dingen willen vragen.’

‘Dat is altijd zo,’ zei ze. ‘Denk maar niet dat je ooit van iemand afscheid zult nemen met wie je uitgepraat bent. Het lijkt er soms op. Dat is zelfs het verraderlijke. Maar trek het je niet aan. Zo gaat het. Soms Danny, krijgen dingen pas betekenis lang nadat ze gebeurd zijn. En dan kun je er niet meer over praten met degene die je antwoord kon geven - toen hij nog leefde. Daarom zijn wij bezig met herinneringen. Zonder herinneringen waren wij dieren.’

‘Je herinnert je Parijs nog?’ zei ik.

‘Als de dag van gisteren, natuurlijk.’

‘Iemand met zo'n geheugen. Ik wil je al een paar jaar iets vragen. Mijn vader gaf mij vlak voor zijn dood twee brieven van jou. Om te bewaren.’

[p. 45]

‘Twee brieven?’ herhaalde zij, met een fijne glimlach.

‘Waren er meer?’

‘Niet als hij die niet gegeven heeft.’

‘Na zijn dood heb ik geen andere gevonden.’

‘Ik hoef ze niet meer te lezen,’ zei Thérèse.

Ik wachtte enige tijd en vroeg daarna aarzelend:

‘Wil je mij over mijn vader vertellen? Hoe je hem gekend hebt. En over de tijd toen mijn moeder ziek werd en stierf.’

‘Ach Danny,’ zei ze, en met zachte, niet al te vaste stem zong zij na wat wij die avond voor de zoveelste keer in ons leven gehoord hadden, over herinneringen aan gelukkige dagen, die zich in samenspel met spijt en teleurstelling ophopen als dode bladeren, totdat de noordenwind ze meevoert in de koude nacht van het vergeten:

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.