Een gedoodverfde winnaar

[p. 43]

[IX]

Mevrouw Furstner belde mij onmiddellijk op nadat zij mijn briefje had ontvangen. Ik had net een paar uur geslapen, na mijn bezoek aan Olga. Rillend nam ik het besluit mijn vertrek tot aan de avond uit te stellen.

‘Neemt u mij niet kwalijk dat ik wat slaperig klink,’ zei ik.

Daar reageerde zij niet op. Ze zei dat ze verrast was door mijn briefje. Zij aarzelde een ogenblik en vertelde vervolgens dat zij mij op de begrafenis had ontmoet. Zij vond mij er ‘zo flink uitzien op dat moeilijke moment’. Ik viel om van de slaap en voelde een stekende hoofdpijn. Daarnaast werd ik gekweld door een hevige dorst die met de minuut toenam. Adrienne Furstner had veel meer dan een minuut nodig. Ze praatte maar door over mijn vader, zonder zich de tijd te gunnen erachter te komen of ik nog luisterde. Ze zei hoezeer ze mij had bewonderd toen ik uit naam van mijn moeder de aanwezigen bij het graf had bedankt. ‘Ik was zelf trots op u. Alsof u mijn zoon was. Ik hoop niet dat u dit ongepast vindt.’

Ik vond het niet in het minst ongepast. Ik had iets gezegd in de trant van ‘U bent hier naar dit afscheid gekomen. Wij zullen mijn vader niet meer zien. Maar hij was een man die ook nu hij dood is zichtbaar zal blijven door wat hij tot stand heeft gebracht.’ Zijn vijanden waren, naar ik aannam, niet op de begrafenis aanwezig. Er kon niemand opstaan om te roepen dat ik mij vergiste. Er waren geen partijen en beginselverklaringen. Geen ronkende woorden die geestdrift moesten veroorzaken in arme, afgestompte hersens. Maar toen ik mijn eigen woorden in een krant teruglas, dacht ik: onder de grond en toch zichtbaar? Ik moet een beetje gaan oppassen.

[p. 44]

‘Ik droeg een donkerblauwe hoed en een voile,’ zei mevrouw Furstner. ‘U herinnert het zich natuurlijk niet meer. Maar ik was de enige die een voile droeg. U moet honderden handen hebben gedrukt.’

Ik vertelde haar niets over mijn spierpijn, de volgende dag. Ze was ontroerd door mijn briefje, ze had mijn vader ‘beter dan wie ook’ gekend. ‘Nou ja, uw moeder, maar die kende hem toch ook weer anders.’

Ze vroeg wanneer ik met vakantie ging. Ze wilde me voor die tijd spreken. ‘Er komen zoveel herinneringen in mij boven,’ zei ze. ‘Nu moet ik die twee weken bewaren.’

Ik zei dat ik diezelfde middag langs zou komen.

‘Het gaat om zulke gewichtige dingen,’ zei mevrouw Furstner. ‘Uw vader was een belangrijk man.’

Ze had mij wel eens van een afstand gezien toen ik klein was en ze had mij toen een aardig kereltje gevonden. Ik zon op een manier om aan drinken te komen zonder de verbinding te verbreken.

‘Hij was toch bevriend met uw man, is het niet?’ vroeg ik toen zij een ogenblik stil was.

‘Mijn man is ook dood,’ zei mevrouw Furstner.

Ik zei dat ik dat wist.

‘Ze zijn bevriend geweest,’ vervolgde mevrouw Furstner. ‘Bevriend, ruzie maken en de zaken uitpraten omdat de Beweging dat wilde.’

‘En wat betreft hun eigen mening?’

‘Mag ik dat vanmiddag uitleggen?’ vroeg zij. ‘Die dingen zijn allemaal zo gecompliceerd.’