Een gedoodverfde winnaar

[p. 56]

[XII]

Thuisgekomen maakte ik mij reisvaardig en probeerde vervolgens te slapen, opdat ik 's nachts zo fris mogelijk kon vertrekken. Maar toen ik mijn ogen sloot kwam mijn vader door het duister naar mij toelopen en hield mij klaar wakker. Ik had niet gehuild aan zijn graf, en hij kwam vragen waarom ik zo weinig emoties had getoond. Maar hij kende mij toch beter?! Hij kwam voor mijn bed staan en ik keek zoals vroeger naar hem op. Hij bukte zich en legde zijn hand op mijn voorhoofd. Hij stond aan mijn kinderbed en ik aan zijn graf. Hij had over mij nagedacht zonder zich een voorstelling van mij te maken toen ik nog niet was geboren. Ik dacht aan hem terwijl hij begon te ontbinden. Als ze hem over een tijdje opgroeven zouden de basistrekken van zijn gezicht al niet meer herkenbaar zijn.

Ik ging mijn bed uit en probeerde een krant te lezen. Ik zette mijn bagage in de auto en controleerde een aantal dingen in het huis. Ik voelde mij niet op mijn gemak. Ik was niet bang dat mijn vader onverhoeds vanuit het donker van een kast zou treden om mij te bewijzen dat de doden nooit verdwijnen. Ik zag alleen de duisternis, in het besef dat ook ik daar op een dag in zou verdwijnen. Was hij daar bang voor geweest, in de stilte van zijn werkkamer? Had hij zijn archiefkast zo keurig geordend om tenminste gedeeltelijk te blijven bestaan? In basistrekken, een karikatuur haast. Wat lag daar voor troost in? Dacht hij dat zijn kleinkinderen zouden lachen om moppen ten koste van grootvader? Dat ze van hem zouden houden op grond van summiere gegevens? Spijt zouden voelen dat ze hem nooit hadden gekend?

[p. 57]

Ik wist niets over mijn vader. Ik was te laat tot het besef gekomen dat ik hem was misgelopen. Maar ik was nooit naar hem op weg geweest.

Omdat ik toch niet meer kon slapen besloot ik al om elf uur te vertrekken. Toen ik op het punt stond het huis te verlaten, belde Olga. Ze zei dat ze de sleutels nodig had voor mijn post.

Ik maakte een kleine omweg langs haar huis en gaf haar het verlangde. Ze had Hugo een brief geschreven en vroeg mij die aan hem te geven.

‘Ik zal hem voorlezen onder het eten.’

Zij kuste mij op mijn wang.

‘Ik ben bang dat hij niet erg tevreden is als hij dit leest,’ zei Olga.