Een gedoodverfde winnaar

[p. 163]

[XXXIV]

Toen ik mijn koffer in de auto had gezet kwam Alma naar mij toe.

‘Jammer dat je weggaat,’ zei ze.

Ik antwoordde dat ik het ook jammer vond. Ik dacht erover via Parijs te rijden, maar de gedachte dat ik daar alleen zou zijn benauwde mij. Vroeger vond ik het prachtig om in het kleine parkje van het Ile de la Cité te luisteren naar jongelui die niet goed gitaar speelden en het desondanks probeerden. Als ik langs de boekenstalletjes slenterde, stelde ik mij voor dat ik een student was en eerdaags een beroemd geleerde. Inmiddels was ik student geweest, om geleerde te worden had ik geen ambities en het zou er dus op uitdraaien dat ik van het ene restaurant naar het andere trok.

‘Ik zal me alleen voelen,’ zei Alma.

‘Je maakt niet de indruk.’

Zij legde haar hand op mijn bovenarm, trok hem toen snel terug.

‘Je kent me toch wel?’

Zij zat vol verrassingen.

‘Jij weet wat er met Hugo is,’ zei Alma snel. ‘Of wat er met hem geweest is.’

‘Vraag het hem zelf maar,’ antwoordde ik.

‘En als ik het nou weet?’

‘Wat wil je eigenlijk?’ vroeg ik.

‘Ik weet het niet precies,’ zei Alma. ‘Het liefst zou ik alles zo hebben als vroeger.’

Ze pakte mijn hand en trok mij naar zich toe. Ik nam haar in mijn armen op hetzelfde moment dat Fritsje in de deuropening verscheen, met zijn broek op zijn enkels.

[p. 164]

‘Mamma,’ riep hij. ‘Ik ben klaar.’

‘Mamma komt zo!’ riep ik.

‘Mamma, mamma!’ zei Fritsje. ‘Ik heb op mijn schoen gepiest.’

‘Help dat kind nou, godverdomme!’ schreeuwde Hugo vanuit het huis.

‘Hij wil gaan studeren,’ zei Alma. ‘Hij maakt momenteel allemaal aantekeningen.’

Ik zag Hugo plotseling voor me, wegvluchtend voor een bereden agent, met zijn broek op zijn enkels, hippend.

‘Dag Alma,’ zei ik. ‘Dag lieve Alma.’

Fritsje had zich omgedraaid en riep nu om zijn vader. Hugo vloekte.

‘Vannacht zei hij dat hij moest opschieten,’ zei Alma. ‘Want ze zaten hem weer op de hielen.’

‘Alweer?’

‘Ik dacht dat hij het speelde,’ zei Alma. ‘Maar nu geloof ik dat het speelt met hem.’

‘Ik zal nu maar wegrijden,’ zei ik. ‘Als ik doorrijd ben ik vanavond nog thuis.’

‘Ik zal je missen,’ zei Alma. ‘De laatste dagen miste ik je zo.’

‘Ik jou ook.’

‘We kunnen het niet normaal tegen elkaar zeggen.’

‘We kunnen het beter voor ons houden.’

Ze glimlachte. Zij zou niet weg willen van Hugo. Ik zou het haar kwalijk nemen als ze hem verliet.

‘Ik voel me zo verstandig,’ zei ze. ‘Maar ik ben het niet. Ik ben alleen bang. Ben jij wel eens bang Paul?’

Ik gaf toe dat ik soms bang was.

‘Je moet me helpen,’ zei Alma. ‘Je moet me steeds helpen. Ook als ik straks terug ben.’

‘Zul je me binnenlaten als je alleen bent?’

‘Laten we daar niet over praten,’ zei Alma.