De magere heilige

de draaiende uren

‘Paul,’ zei Ellen en ging naast hem zitten. Hij was wakker gebleven, de nacht was voorbij. ‘Paul, ze liegt. Ze is getrouwd.’

‘Ik weet het.’

Zij knikte. ‘Nu weet je alles. En je weet dat wij samen gelijk hadden. Alles sloeg op haar.’

‘Alles gaat langzaam,’ antwoorde hij. ‘Zelfs inzicht.’

‘Vooral dat.’

[p. 136]

‘Ja.’

‘Houd je soms van haar?’

‘Ja.’

‘Dat had je niet moeten doen.’

‘Laten wij afwachten.’ Hij sprak langzaam, hij wilde haar niets meer vertellen.

‘Je begrijpt me niet. Je moet de minnaar zijn. Niet van haar houden, dat is nergens goed voor.’

‘Maar jij dan; jij zegt dat je van mij houdt.’

‘Dat is zo,’ sprak ze helder, terwijl ze hem in zijn ogen keek. Zij glimlachte en stak twee sigaretten in haar mond, waarna ze een lucifer afstreek. Zij gaf hem er een.

‘Dank je,’ zei hij.

‘Wat je zei is goed.’

‘Ik vraag het mij af.’ Hij voelde hoe iets in zijn keel schoot waardoor hij moeilijk kon praten.

‘Niets te vragen,’ lachte ze. ‘Laat die slet toch opsodemieteren. Laten we de waarheid onder ogen zien.’

Wat veranderde er nu weer? Was het de komende dag die de kleine nachtelijke stilte overschreeuwde met geluiden?

‘Houd je mond!’ riep hij woedend.

‘Goed!’ schreeuwde ze terug. ‘Dan zal ik dit vertellen. Ze belazert je. Ze is getrouwd en vraag eens of ze dat nog weet! Ze pikt toch zeker elke kerel! Net wilde ze met Rufus aan de gang toen haar man het zag. Daarom voelde hij zich niet zo lekker, begrijp je! Bij jou helpt niets meer. Dan maar de waarheid! Een hoer en als je haar geld geeft neemt ze het nog aan ook. Jij met je idiote geklets!’

[p. 137]

‘Je liegt,’ zei hij koel. ‘Waarom zou het waar zijn?’ Hij lachte grimmig.

‘Weet ik het. Net als met mij. Ik ben hetzelfde.’

Ze sloeg haar armen om zijn hals. Hij aarzelde even. Hij dacht, zij heeft nog nooit tegen mij gelogen. Het is bewezen. Hij voelde zich bedroefd en kwaad. Hij werd kwaad. De idioot die hij was! Waarom haar niet geloven? Hij wilde er niet aan denken. Het kon hem tenslotte geen donder meer schelen. Dan maar er op los! En met wie! Zij viel gillend van het lachen over hem heen. Het deed er niet toe.

En Katinka, de nacht vol leugens, de morgen is niet minder. Je durfde niet. Wat maakt het uit hoe je emit ziet na zo'n nacht. Wat deert het gebeurde met Rufus?! ‘Ze durft niet,’ zei hij vrijwel onhoorbaar.

‘Ja,’ riep Ellen. ‘Ze durft alles, net als ik.’

Hij voelde hoe zij haar rechterbeen rassen zijn dijen wrong. Met rok en al. Het deed er niet toe.

De nacht is vol leugens. Waarom zou Ellen geen gelijk hebben? Wie zegt mij dat het niet haar laatste redmiddel is? Wie zegt mij iets? Jij? Nee, je bent verdwenen. Rufus? Hij wierp haar van zich af. Rufus! Hij begon langzaam bij te komen. Paul liep naar hem toe en gaf hem zijn sigaret. Zijn handen trilden.

‘Rufus,’ zei hij.

Hij keek naar hem, hoe hij met een pijnlijk gezicht over zijn maag streek.

‘Hé, kom nou,’ riep Ellen. ‘Ik bevries hier.’

‘Wacht even,’ zei hij toonloos. ‘Wacht even.’

‘Rufus.’

‘Wat is er?’ Hij trok nerveus aan de sigaret.

[p. 138]

‘Wat deed jij met Katinka?’

‘O, niets.’ Hij probeerde achteloos te glimlachen.

‘Rufus, het geeft niet. Wat deed zij met jou? Wilde ze met jou?’

Rufus kreunde. ‘Mijn maag,’ zei hij, en sloot zijn ogen. ‘Vertel het.’ Hij schudde hem door elkaar. ‘Het kan me toch niet schelen zeg ik, wat was het?’

‘Nee - kijk - ik-’

‘Jij probeerde het zeker, hè?’

‘Ja - maar ze wilde niet.’

‘Waarom niet?’

‘Om jou, zei ze.’

‘Is dat waar?’

‘Ja, ze zei het. Het spijt me.’

Paul sprong op en liep naar Ellen. Zij had alles gehoord, en verschool haar lichaam achter haar rok die zij zojuist nog aan had. Hij greep haar in haar nek en trok haar overeind. ‘Vuile smeerlap,’ riep hij. ‘Vieze, dikke klerehoer! Weg!’

Hij trok haar de rok uit haar handen en maakte er een prop van, waarna hij hem in de boom gooide. Hij pakte haar hemd - ook dat had zij al uitgetrokken - en scheurde het kapot. Toen gaf hij haar een duw, zij wankelde. ‘Paul, het is om jou,’ huilde ze. ‘Jezus, Paul, je gaat kapot! Het is niet waar wat ik zeg, Paul, maar zo ga je kapot!’

Zij wierp zich op de grond zodat het zand om haar borsten kwam.

Rufus lachte. Hij was bijgekomen.

‘Klim de boom maar in,’ riep Paul terwijl hij wegliep.

‘Ga op de takken liggen naaien!’

[p. 139]

Hij stikte van vroede en spijt. Want Katinka was verdwenen. Haar zoeken. Haar vinden. Maar waar? Nog één keer zien voor een afspraak om alles te beslissen.

Katinka zoeken. Maar haar vinden. Waar, in godsnaam?