Het moet allemaal nog even wennen

[p. 7]

Het toppunt

Mijn dochter nam plaats op de stoel tegenover mijn bureau.

‘Pappa,’ zei ze. ‘Waaraan kun je zien dat er olifantengehakt op je bord ligt?’

Ik was juist met iets ingewikkelds bezig en raakte daarom onmiddellijk het spoor bijster waarop mijn gedachten moeizaam balanceerden.

‘Vertel het maar,’ zei ik.

Zij spreidde haar armen uit.

‘Zúlke ballen!’

Ik lachte beleefd, boog mij weer over mijn boek en zei:

‘Heel leuk. Pappa gaat nu even verder met zijn proefschrift.’

Ze was nog niet van plan om weg te gaan.

‘Weet jij het toppunt van ijdelheid?’

Behalve mijzelf kon ik niets bedenken.

‘Een brilslang,’ zei ze. ‘Met contactlenzen.’

‘Juist,’ sprak ik sullig.

‘En het toppunt van stupiditeit?’

Hier bevond ik mij op bekend terrein. Een menigte personen streed als bij toverslag om de voorrang.

‘Als die slang z'n contactlenzen kwijtraakt,’ riep mijn dochter.

Zij ging er eens gezellig bij zitten en deelde mij mede dat zij voor haar verjaardag, de volgende

[p. 8]

week, eigenlijk een slang beliefde. Daarover had zij onderhandelingen gevoerd met haar moeder, voor wie, door een merkwaardig toeval, slangen de meest bedreigende serpenten vormden die de schepping had opgeleverd.

Ongetwijfeld had deze angst iets te maken met het oude paradijsverhaal, hoewel de menigvuldige stoet adders die volgens zeggen haar jeugd op de Veluwe in een hel hadden veranderd, zonder twijfel een duit in het zakje hadden gedaan. In Artis bleef zij in ieder geval voor de zekerheid buiten, wanneer haar dochter zich aan pythons en cobra's verlustigde, nadat zij even daarvoor genoten had van de verderop residerende krokodillen.

‘Mamma wil zeker geen slang,’ opperde ik.

‘Als ik met Willem Kieft van Ajax ben getrouwd nemen we slangen,’ sprak mijn dochter op een toon die menig sportman zou verontrusten.

Ik zou het later nog wel eens druk kunnen krijgen met het troosten van degenen die mijn Medusa meenden te moeten beminnen.

Hierna rinkelde de telefoon.

‘Heb jij Karel de laatste tijd nog gezien?’ vroeg een vriendin des huizes met een bezorgde klank in haar stem.

‘Nee,’ zei ik. ‘Hoezo?’

‘Hij ziet er zo goed uit. Het is in één woord beangstigend.’

Karel hield van een slokje. Ook ging hij altijd laat naar bed. Waar het kon leidde hij een liederlijk leven. Al jaren hield hij zich uitsluitend bezig met de

[p. 9]

dingen die God ten strengste had verboden. In de pauzes, wanneer hij bij ons op bezoek kwam, viel hij meestal onmiddellijk lijkbleek in slaap op de bank. Zijn ogen waren diep weggekropen in de kassen. Zelfs in zijn slaap stak hij nog een sigaret op.

‘Ik wist niet wat ik zag,’ vervolgde de vriendin. ‘Hij kwam bij mij binnen, helemaal veranderd weet je wel. Veerkrachtig, bruin, vrolijk. Vroeg meteen om een glas melk. Was opgehouden met roken.’

‘En bleef ie ook van jou af?’

‘Ja,’ zei ze bedrukt. ‘Hij wou dat ik met hem voor de deur ging tennissen.’

Dat was met Karel wel eens anders geweest.

‘Hij is een ander mens,’ zei de vriendin. ‘En ik vertrouw het niet. Iemand kan er niet zo maar ongestraft opeens goed uitzien en zich fit voelen. Voel jij je wel eens fit? Of uitgerust? Jij loopt tenminste altijd te klagen. Dat is nog normaal. Toen Karel bij me van de bank sprong knapten er meteen twee veren. Bij het weggaan tilde hij me op en gooide me bijna door het plafond. Ik vertrouw het niet. En hij wil ook niet naar een dokter. Als je het mij vraagt,’ haar stem daalde tot fluisterhoogte. ‘Als je echt wilt weten wat ik denk, dan weet ik zeker dat er met Karel iets ergs aan de hand is. Tennissen op straat! Je denkt toch niet dat ik mij daarvoor leen! Toen ie nog gewoon in het gangetje zijn drankadem over mij uitstortte, terwijl zijn handen ik weet niet waar allemaal kropen waar ze wat mij betreft konden gaan; tja... Daar ben je dan aan gewend! Hij speelt nu met mijn zoon honkbal op het veldje. Vertrekt

[p. 10]

morgen voor een voettocht naar de Pyreneeën. Als ik jou was ging ik hem maar gedagzeggen. Iemand die zulke krankzinnige dingen doet zie je waarschijnlijk nooit meer terug.’

Ik legde de hoorn op de haak.

‘Pappa,’ zei mijn dochter, die geduldig had gewacht. ‘Wat is het toppunt van snobisme?’

Ik was met mijn gedachten bij Karel.

‘Als die brilslang, nadat ie zijn contactlenzen is kwijtgeraakt, een monocle koopt.’

Ik knikte deemoedig.

‘Pappa,’ zei mijn dochter. ‘Wat is een monocle?’