Het moet allemaal nog even wennen

[p. 11]

Blauw

Gedurende een korte maar naar ik meen onstuimige tijd in haar leven heeft mijn moeder omgang gehad met een heer die gebukt ging onder de naam Alfons Blauw. Het enig opzienbarende van deze verbintenis lijkt mij gelegen in het feit dat de relatie zijn hoogtepunt beleefde vlak voor zij mijn vader ontmoette, zo omstreeks haar vijftiende verjaardag.

Misschien is deze aanvulling van mijn moeders amoureuze kleurenpalet een volslagen toeval. Bij nader inzien rijst er een aantal vragen die voor niemand van belang zijn maar die toch op de een of andere manier een oplossing niet kunnen ontberen.

Nadat omstreeks het jaar 1932 de verhouding tussen mijn moeder en de heer Alfons Blauw op noodlottige wijze naar zijn einde werd gevoerd (zoals trouwens zoveel in die tijd), stond zij op het punt weer eenzaam en alleen te zijn in dit leven. Geen man om 's avonds bij haar aan te bellen en haar eerst geduldig een half pond bonbons te voeren, om haar daarna mee te tronen naar de lokkende danstenten en tingeltangels, de drukke straten van de toen nog zo gezellige stad, het maanlicht in de parken dat zacht in haar brilleglazen weerkaatste, de tedere omhelzingen bij het vallen van de bladeren en het naderen van het sinterklaasfeest.

Daar stond zij. Zij was toch al een flinke meid,

[p. 12]

zoals de spaarzaam overgeleverde foto's aangeven, en zij was vast en zeker een en al verlangen.

Naar wie verlangde zij eigenlijk?

Die vraag kan ik gelukkig, als een van de weinige raadsels waarvoor ik gesteld ben, oplossen. Mijn moeder verlangde naar mij. En toch moest ze nog even zes jaar wachten alvorens zij mij kon aanleggen en mijn haar in een kuif borstelen, in samenwerking met mijn grootmoeder, waardoor zich bij mij vervroegde verschijnselen van grijsheid en kaalhoofdigheid zouden voordoen.

Genoeg daarover! Is het niet voldoende dat zij het verlangen kende naar een zoon?

Die Blauw had daar natuurlijk geen weet van! Of hij maakte zich met opzet uit de voeten toen hij in de gaten kreeg dat hij moest dienen om een veel verder gelegen ideaal te helpen verwezenlijken.

Goed, dat ik mij ontwikkelde in een richting die ver uit mijn moeders buurt lag en dat ik haar tot onderwerp van vertellingen maakte, dat kon zij toen niet bevroeden. Maar zelfs wanneer zij dat wel had gedaan, dan nog zou zij niet van mij hebben afgezien. Zij hield van mij reeds voordat zij mij kende. Gaat het niet zo in elke godsdienst?

Terwijl mijn moeder tijdens de kortstondige, zich voornamelijk op het gangportaal afspelende omgang met B. naar mijn komst uitzag, moet zij af en toe die achternaam zwijmelend voor zich uit hebben gemompeld.

Je zal toch Blauw komen te heten. Bij toeval heb ik het eindelijk eens een keer getroffen.

[p. 13]

Niet lang nadat mijn moeder en haar Alfons uiteen waren gegaan, ontmoette zij mijn vader, die bij de bank werkte waar zij geregeld voor haar werkgever heen moest.

Waarom viel zij op mijn vader? Hij was, het moet gezegd worden, een knappe, slanke jongeman, geoefend basketballer tevens, en uitzonderlijk charmant. Maar was dat wel genoeg? Anders gezegd: viel het mijn moeder op? Leefde zij niet door god weet welke speling van het toeval (misschien wel een droom) in de veronderstelling dat zij alleen het geluk deelachtig zou worden met een achternaam met kleur erin?

Wie zegt dat dit onzin is?! Treft geel ons niet als de kleur van de zomer, na het stemmige en winterse blauw? En heeft de zomer niet toekomst, als je de herfst even wegdenkt? Trouwens, wie denkt er op zijn vijftiende aan herfst? Na de gestrengheid van het blauw stond mijn vader daar als een reeds geld verdienende jongeman met toekomstmogelijkheden. En hij lachte naar mijn moeder. Zo is het gegaan.

Het blijft natuurlijk mogelijk dat de val die zij maakte voor mijn vaders charmes het door mij gevreesde dwangmatige karakter had. Wie weet hoe zij op bijna systematische wijze om zich heen heeft gekeken naar een man met kleur in zijn naam. Oranje was niet voor haar weggelegd, Rood was haar vader al, Bruin had Duitsland in zijn macht en maakte zich op om Groen en andere joden te deporteren naar het land waar alles Zwart is.

[p. 14]

Zo bleef uit de beschikbare mogelijkheden Geel over. Die op de Amsterdamsche Bank werkte en de zoon was van een oppassend christen.

Het is dus zowel mogelijk dat ik het resultaat ben van volslagen toeval als de uitkomst van schitterende gedachten die door het hoofd van mijn moeder raasden. Daarom is het maar goed dat zij niet wist dat geel ook staat voor de haat en dat er in België een dorp ligt dat Geel heet en waar alleen maar gekken wonen, en dat zij door mijn daden nog wel eens groen en geel van nijd zou worden, terwijl miljoenen zuchtten onder de knoet van het gele gevaar.