Het moet allemaal nog even wennen

[p. 32]

Opvoeding

‘Kijk,’ sprak ik tot mijn zoon en zijn vriend toen wij Marseille binnenreden. ‘Die heer daar, dat is nou een boef. Moeten jullie eens kijken: wat een louche kop. Echt een zuidelijk type. Zal trouwens wel lid zijn van de Maffia. Bukken kerels! Daar lopen er nog een paar die niet deugen.’

Mijn zoon bukte zich en trok de naast hem gezeten vriend met zich mee. Even later reden wij een parkeergarage binnen.

Het trof nu dat zich bij de uitgang een wat oudere man had neergezet, die een beige pak droeg en zwart met witte schoenen. Die deugde dus waarschijnlijk ook niet. Op de plaats waar zich portefeuilles plegen te bevinden, vertoonde zich een dikke bobbel.

‘Dat is vast een pistool,’ fluisterde mijn zoon.

‘Het is zéker een pistool,’ sprak ik monter. ‘Naar het model te zien zelfs een echte Smith & Wesson. Laten we er voorzichtig omheen lopen. De oude kan ieder moment beginnen te schieten.’

Gezamenlijk slopen wij met een omweg om de louche Marseillaan heen, hiermede de vakantiepret tot onvermoede hoogten opzwepend.

‘Daar staat een politieagent,’ fluisterde Sander, de vriend van mijn zoon. ‘Zullen we die even gaan waarschuwen?’

[p. 33]

Ik lachte schril.

‘Die ziet je aankomen!’ riep ik. ‘Straks denkt hij nog dat jij een heel klein boefje bent, dat z'n opa komt verlinken. Geloof jij dat er op de hele wijde wereld één Marseillaans jongetje te vinden is dat niet jeugdlid is van Cosa Nostra? Dat nog nooit een diefstal heeft gepleegd of geprobeerd heeft om zijn moeder aan het mes te rijgen?’

‘Is het zo erg?’ informeerde Jasper, die vertrouwd was met mijn gewoonte de werkelijkheid soms met een enkel penseelstreekje te verluchten.

‘Het is vreselijk,’ antwoordde ik met een sombere ondertoon in mijn stem. ‘De politie hier deugt ook niet. Dat zijn gewoon verklede maffiosi, die zijn aangesteld om nette mensen schrik aan te jagen en als het even kan te beroven.’

‘Wonen er dan helemaal geen nette mensen in Marseille?’

Ik dacht een ogenblik na.

‘Er wonen hier wel een paar nette mensen,’ zei ik. ‘Maar die mogen alleen 's morgens vóór negen uur de straat op. Daarna begeeft het grauw zich weer naar buiten om te graaien wat er te graaien valt. Zien jullie dat vrouwtje daar? Die loopt er bij alsof ze ieder ogenblik een kindje kan krijgen. Maar mooi dat ze de buit van een inbraak bij een gerenommeerde juweliersfirma onder haar jurk heeft.’

Mijn gezelschap wilde zo langzamerhand wel weer eens op huis aan. Daarvan evenwel kon nog geen sprake zijn, gezien het feit dat ik juist in een bijzonder aangename stemming begon te verkeren

[p. 34]

en er zelfs over dacht een hapje te gaan eten.

‘Kijk toch eens,’ riep ik opgewekt, toen ons opnieuw een wel buitengewoon onguur uitziend personage passeerde. ‘Dit is nu een kinderlokker. Daarvan zit het toevallig ook vol in deze havenstad. Letten jullie maar goed op dat je mij niet uit het oog verliest. Voor je het weet is het met jullie gedaan. Je zal ze te eten moeten geven, de jongetjes die op klaarlichte dag zijn meegenomen en tewerkgesteld in de kolenmijnen van Afrika. Zie je dat oude moedertje daar? Haar diep gegroefd gezicht? Dacht je dat dit zo maar kwam? Waarschijnlijk zit haar oudste kind in het Vreemdelingenlegioen, heeft de tweede levenslang vanwege de moord op zijn vader en pikt haar dochter vreemde matrozen op. Pas op, die kerel daar kijkt naar jullie!’

‘Ik wil naar huis,’ deelde Jasper met enige beslistheid mee.

Zijn vriend was het daar geheel mee eens.

Maar zo gemakkelijk liet ik mij niet afschepen.

‘Jullie wilden naar Marseille,’ zei ik. ‘Naar de schurken kijken, terwijl ik zin had op het strand te liggen. Wij blijven hier nu ook eten.’

Mijn zoon en zijn vriend begonnen zacht te huilen. Zij hadden mij inmiddels alletwee een hand gegeven en trokken mij mee in de richting van de parkeergarage.

‘Doe nou niet zo dom,’ sprak ik beslist. ‘Het is toch allemaal maar onzin wat ik vertel.’

Maar de literatuur had het van de werkelijkheid gewonnen. Hijgend stormden wij naar de veilige

[p. 35]

beschutting van de auto.

Waarom was ik op het idee gekomen ze te entertainen via de gegevens die het leven zelf bood? Ik had ze ook kunnen rondleiden langs interessante bouwwerken, en eens een museum kunnen aandoen. Met jaloezie dacht ik aan mijn vriend, die professor was en uit dien hoofde alle Michelin-gidsen uit het hoofd kende. Als een blinde mol liet ik mij soms door hem rondleiden, terwijl ik stiekem in etalages van comestibleswinkels keek of naar passerende meisjes. Recht op zijn doel afging hij. Schilderijen en borstbeelden, dat was zijn bestemming.

‘Hebben jullie het leuk gehad met Rudolf?’ informeerden de moeders. ‘Ja het mag wel in de krant dat hij eindelijk eens wat bedacht heeft voor de kinderen.’