Verhalen uit den ouden tyd

IV.

Zonderling werkt toch de liefde op het harte van den mensch. Aen alles wat ons omringt geeft zy een ander aenzien, eene andere gedaente, een ander leven. Geloofde men zich voortyds alleen en verlaten, scheen de natuer u

[p. 55]

doodsch, de wereld u eene grenzelooze wildernis, van het oogenblik dat men bemint en bemind wordt, is alles veranderd. Alles lacht u dan toe, en spreekt u tot het gevoelig hart: de vogel die zingt, de beek die murmelt, de bladeren die ritselen, de bloemen die geuren, de zonne die schynt, de vlinder die vliegt.

Dit gevoelde Liederik, want Liederik bemint: de schoone onbekende jonkvrouw heeft zyn hart van liefde doen ontvlammen. Haer beeld leeft in zyne ziel: Idonea is de naem waermede hy de gansche natuer zou willen vervullen. In het lispelen van den wind, in de galm van den echo, hoort hy niets dan dien naem: hy waent dat de bloemen dien in liefelyke klanken tot hem zenden: zoo verliefd is de jeugdige ridder.

Haer dienen als een slaef, de minste harer wenken voorkomen, haer troosten in de teedere tael eener reine ziel, is het werk dat zyne dagen in zuiver genot maer te spoedig vervliegen doet.

Wie zou aen zoovele liefdebewyzen kunnen onverschillig blyven! In den beginne was Idonea steeds neerslagtig en bedroefd; van de liefkozingen eens vaders beroofd, scheen haer het leven eene bittere beproeving, en hadde zy soms den dood gewenscht, indien de zoetvloeijende liefdetael van Liederik haer harte niet op nieuw voor teedere gevoelens hadden geopend. Ook de bitterste tranen droogen eens op; de tyd, die heelmeester van de wonden der ziele, genas ook die van Idonea. Meer en meer gevoelde zy zich tot Liederik genegen, meer en meer stemde haer gemoed met het zyne overeen, meer en meer won zyne deugd haer hart, in zoo verre dat zy hem eindelyk niets meer weigeren kon: zy werd de vrouwe van Liederik.

Thans was de jeugdige ridder overgelukkig: by de liefde eener echtgenoote en moeder, kon hy slechts nog die van

[p. 56]

kinderen wenschen; zyn wensch werd ruimschoots vervuld: de grootste vruchtbaerheid zegende zyn echt. Op vyftien jaren schonk Idonea hem achttien kinderen: vyftien zonen en dry dochters!

Voor allen droeg Liederik de grootste liefde en zorg: op feestdagen zag men hen allen zeer rykelyk en op gelyke wyze gekleed.

Echter deden de pligten van echtgenoot en vader, Liederik de belangen zyner onderdanen niet verwaerloozen. Allen bekwamen steeds regten bescherming: meer en meer zuiverde hy het land van moorders en roovers; onder zyn gezag achtte een ieder zich gelukkig, en de laet gevoelde niet dat hy de kluisters eener slaverny droeg.

Tot hiertoe wist Liederik nog niet wat eene edelvrouwe hy gehuwd had: Idonea hield nog steeds daerover het grootste geheim. Echter was het zeker dat zy van groote en edele afkomst moest zyn. Dit bleek overtuigend, wanneer men acht gaf op hare hofsche manieren en gebruiken, haer minnelyk onderhoud, doch vooral op hare wyze van gebieden. Ook was Liederik daeromtrent in gemoede gerust, en belette dit geheim in geenen deele zyn geluk, tot wanneer een toeval het kwam oplossen.