Verhalen uit den ouden tyd

V.

In sprokkelmaend van het jaer 631, bevond zich Clotarius, koning van Frankryk, te Soissons. Daer had hy zekeren nacht eens een droom, die hem zeer zonderling voorkwam.

Hy droomde dat hy op jagt was, en vyf dagen lang een

[p. 57]

witten hert vervolgde en nog niet bereiken kon: tot spyt moest hy dan nog een vreemden ridder hem zien dooden. Hy volgde dien ridder in zyn kasteel, en zag aldaer een allerschoonsten roozenstruik, waerop vyftien zeer fraeije, welriekende roozen, en dry schoone blozende bloemknopkens stonden. Het zicht van dien roozelaer vervulde hem met verwondering en blydschap, zoodanig dat zelfs by zyne ontwaking hy zich nog zoo verheugd gevoelde, dat hy zegde nog nooit zulk een genot te hebben gesmaekt.

Wanneer het dag was, ontbood hy zynen raed by zich, om te weten wat die droom wel zou kunnen beduiden: men was het eens om dien op eene voordeelige wyze uit te leggen, en den koning aen te raden, zich reeds des anderendaegs op jagt te begeven, in de hoop dat het raedsel zich aldaer zou oplossen, indien er waerlyk in het gedroomde eenige beduiding lag.

De koning volgde dien raed en ging op jagt; een groote stoet ridderen vergezelde hem. Te midden een groot bosch gekomen, bemerkte hy inderdaed een witten hert, het schoonste dier dat hy ooit gezien had. De koning reed het in volle vlugt achterna, doch het dier liep altyd voorwaerts, en dit met zoo groote gezwindheid dat hy het moeijelyk volgen kon. Toch wilde hy den hert najagen zoo ver hy kon, en zoo lang het hem mogelyk was. Welhaest liet hy al zyn volk verre achterna, en bevond zich geheel alleen. Vier dagen lang achtervolgde hy het dier, tot zelfs in den donkeren avond: eindelyk was hy zoo ver gekomen dat hy zich in de nabyheid van het kasteel van Buck bevond, alwaer Liederik zyn verblyf hield.

Den vyfden dag, joeg de koning wederom reeds van den vroegen morgenstond zyne honden vooruit, en snelde weder ter vervolging van den witten hert: nog steeds was hy lustig, en van tyd tot tyd stak hy den hoorn en blies een

[p. 58]

jagtlied, wiens vrolyke toonen de echo herhaelde en luchtig in het ruim deed trillen.

Liederik, dit jagtgeschal hoorende, zond ook zyne honden in het veld, en spoedde zich derwaerts; met moeite had hy zyn kasteel verlaten, toen de witte hert, moede en afgemat, hem kwam toegeloopen.

Liederik vloog er naertoe, en met eene spies doorstak hy het dier. Reeds lag het levenloos voor zyne voeten, toen de koning kwam aengereden. Deze misnoegd en te leur gesteld, omdat een ander het wild dat hy reeds zoo lang achtervolgde, getroffen had, kwam tot Liederik, en vroeg hem met trotschheid en hoogmoed, de rede dier vermetelheid. Liederik, verwonderd zich zoo te hooren toespreken, en den koning niet kennende, vroeg wie hy was, die hem zoo stout dorst aenspreken.

- Een fransch edelman, die u veel goed of veel kwaed kan doen, - antwoordde de koning⁽¹⁾.

Liederik hoorende en wel ziende dat het een ridder was, vroeg verschooning over zyne daed, zeggende, dat hy den hert niet zou geveld hebben, indien hy geweten had, dat een vreemd ridder hem najaegde.

Liederik deed meer; hy bood den jager zyn kasteel aen, om er zich van zyne vermoedheid te herstellen, en zyne tafel, waer men den hert zou opdienen, waervan hy dus ook zyn deel zou hebben. De koning, zeer vermoeid en afgemat, kon niets dan dit gul aenbod aenveerden. Hy volgde Liederik.

Reeds van verre bemerkten zy eene vrouw, die voor het kasteel heen en weêr wandelde; Liederik herkende haer aenstonds.

- Heer ridder, - vertrouwde hy, - het is myne echt-

(1) Zie over deze en andere byzonderheden de kronyk van Despars.

[p. 59]

genoote, myne goede Idonea, die my zeker reeds wacht.

- Idonea! - zuchtte de koning, als een treurige echo, langzaem dat woord herhalende.

- Zou die naem uwe edelheid bedroeven? - vroeg Liederik met verwondering.

- Ach! - hernam hy, - die naem herinnert my een groot ongeluk; het verlies van een kind....

Hy sprak niet voort; het hoofd zonk hem op de borst, en droeve zuchten vielen van zyne lippen. Liederik, hoe nieuwsgierig die weinige woorden hem ook maekten, dorst die in het hart gevoelde droefheid niet onderbreken: hy eerbiedigde die, en reed sprakeloos en stil nevens zyn gezel.

Zoo naderden zy het kasteel. De koning beurde thans het hoofd op, en zag voor zich. Idonea stond nog voor het kasteel en scheen hen te willen verwelkomen. Zy trad voorwaerts en wierp eenen blik op den koning. Als van den bliksem getroffen, sprong zy achteruit, slaekte een gil, en verdween vlug als eene schim in het kasteel.

Dit voerde de verbazing van Liederik ten top.

- God! wat mag dit bedieden? - dacht hy ontroerd, en zyne stem beefde, toen hy zyn edelen gezel aen de zorgen zyner dienstboden aenbevool.