Werken. Deel 6

Onuitgegeven en verspreide gedichten; Mijne levenswarande; Bloemen op een graf II

[p. 84]

Levenskamp

I

Een kindje treedt het leven in als wij een wildernis,
Zoo daar geen gids bij 't hartjelief, zoo daar geen moeder is;
En Fanny's moeder had maar ééns den kleinen mond gekust;
Als haar de dood ter tombe voer, waar Fanny ook eens rust.
Haar vader was aan 't Hof bevriend, en Lord in 't Parlement;
Maar, wijl ze slechts een meisje was, heeft hij ze nauw gekend:
Een Lancashire zonder zoon, de laatste van zijn stam...
Hij treurde, sufte, tot de dood hem eindlijk halen kwam.
En toen, uit de enge school verlost, een klooster voor haar jeugd,
Genoot z' op vaders oud kasteel haar eerste levensvreugd.
Wel kreeg tot voogd, tot somber voogd, z'een verre bloedverwant,
Die 't pairschap droomde voor zijn zoon, met Fanny's hart en hand;
Maar met vriendinnen, jong als zij, vol onschuld en vol vuur,
Was zij de Lente, 't ijs ontsnapt, de juichende Natuur.
En hem als andren zegde zij: ‘o Lucht en zonneschijn,
En paerd en dans zijn mij genoeg, tot dat ik vrij zal zijn!’
En toen ze vrij was van haar voogd, zij gul, van hart en zin
Toen toog ze met geheel haar huis de lieve wereld in.

II

‘Nog nooit, nog nooit een enkel woord

Van liefde uit haar mond gehoord...

En hij, de jonge droomer,

Hier aangewaaid voor éénen zomer,

Van Schaldis vloed,

Zet haar gemoed

In gloed!’

En als hij 't zei, de Britsche jonker,

Ontschoot zijn oogen een geflonker

Zoo maar als 't licht dat dwaalt op graven in het donker...

[p. 85]

 

Zij las een boek van liefde

 

En weende erbij:

 

Verdiend wat zoo hen griefde,

 

Had hij noch zij.

 

Hare oogen in zijn oogen

 

En hand in hand,

 

Zoo zijn zij heengetogen

 

Naar verre een land.

 

Hoe klonk 't gezang der vinken,

 

Dien morgendstond!

 

Drie eitjes zag zij blinken

 

In 't nestje rond.

 

Een adder sloop in 't loover,

 

Ze brak ze en dronk...

 

Geen vinkje bleef er over

 

In 't bosch dat klonk.