Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 58]

Vreugd

Al dikwijls in dees droevig dal

ontsteekt men vreugdevier,

al dikwijls maakt men groot geschal

van roepen en getier,

maar dikwijls blijft het herte koud

bij 't hoogste van de vreugd,

want 't geen daar beter wezen zoud',

ontbreekt er, 't is de deugd.

De deugd, die 't al zoo geestig maakt

dat leeft en roeren kan;

de deugd, die alle smerten staakt,

blijft dikwijls ver daar van.

Maar hier, vanbin' den scholemuur,

hier buiten al 't gedruis,

al is het uitzicht soms wat stuur,

hier is de deugd te huis.

Hier throont ze en voert den scepter op

eenieder zijn gemoed:

hier terdt zij Satans hoogen kop,

betrouwend met den voet,

betrouwend, op een meerder macht

dan die heel 't menschdom heeft:

hier zit ze onroerbaar, door de kracht

die God haar zelve geeft.

En om die reden is 't dat hier

geen blijdschap en ontbreekt,

omdat de deugd ons feestevier

met hemelvlamme ontsteekt.

1848 (?)