Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 222]

Herfstmaand

De pikke slaat het kooren af

den stam en zet, beneden,

den dorren grond vol pennen, vol

gebekte uitwendigheden.

De pikke slaat het kooren en

het valt in losse hoopen,

daar nu en dan nog groenigheid

en blommen tusschen loopen.

Daar zingezangt het; staal en steen,

ze zijn malkaar aan 't zoeten;

en 't bootallaam de pikke zit

heur' botheid af te boeten.

De hinnen zijn zoo hoorendoof,

't en helpt noch hei- noch huwen;

laat kezen nu dat kezen wilt:

't en kan geen een ze schuwen.

't Is lastig werk: de zonne bijt,

't en wilt geen windtje waaien;

en 't zwoegen doet den akkerman

zijn zweet in de eerde zaaien.

Bringt lavenisse, o blonde jeugd,

in 't zand die zit en spelen;

laat staan die blommen: lavenisse,

en lescht de dorre kelen!

Den hals omhooge en 't herte blij,

wat doet gij mij verheugen,

o akkerman, in 't meêgenot,

en 't weldoen uwer teugen!

[p. 223]

 

De zonne boomt, het droogt dat 't sperkt,

 

waarom gewacht tot morgen?

 

Vandage nog, zoo 't God belieft,

 

den zwaren oest geborgen!

 

 

 

De binders beuren 't kooren op,

 

meêdoogende; en hun' handen

 

omvangen 't, daar 't gevallen lag,

 

en bunselen 't in banden.

 

 

 

De scherpgetande vorke vat

 

de schooven, en de wagen,

 

gepeerd met al dat trekken kan,

 

rijdt weg en weêr de slagen.

 

 

 

De schure is vol, de schelven zijn

 

gedekt; en langs de bane,

 

begroet men al, gelint, gepint,

 

den preuschen strooien hane.

 

 

 

Kerjoel, kerjoel! ‘Voldoeninge’ is 't:

 

gebierd nu op de schooven!

 

Kerjoel, kerjoel! Den derscherdeun

 

gedanst, dat de ooren dooven!

 

1893(?)