Den hoonig-raat der psalm-dichten ofte Davids psalmen met d'andere lof-sangen

Den vj. Psalm.

EN straf niet mijn gebree-ken,
Daar gy, in toorn ontsteeken,
Tot slaan u hebt bereid;
O Heer, heb meede-lijden;
En wil my niet kastijden,
In uwe grimmigheid.

2 Maar, Heer, zijt my genaa-dig,
Want ik verswak gestaadig;
Mijn kracht werd my ontvoert.
Genees my van mijn pijnen;
Want, Heer, mijn beend'ren quijnen,
Van angst, en schrik beroert.

3 Mijn ziele werd bestree-den
Van veele swaarigheeden,
Dies is sy seer verschrikt.
Mijn hert dat is seer bange;
En gy, o Heer, hoe lange
Laat gy my onverquikt?

4 Maar, Heer, zijt gy gewee-

[fol. A5r]

ken,
Keer weeder, op mijn smeeken,
Kom red mijn ziel die schreit:
Verlos my van het quaade,
Alleen om uw genaade,
En goedertierenheid.

5 Want in de dood, daar 't lee-ven
Den mensche moet begeeven,
Werd uwer niet gedacht.
Wie zal u konnen looven,
Als hy, in 't graf verschooven,
Tot niet zal zijn gebragt.

Pause.

6 Ik sucht my moe, in klag-ten,
Mijn bed swemt gansche nachten,
Van 't weenen dat ik doe.
Mijn traanen haar verspreien,
Mijn bedste druipt van schreien,
Doornat tot onder toe.

7 Mijn oog, schier uitgekree-ten,
Is van verdriet versleeten,
Veroud, en heel doorknaagt;
Mits ik van mijn bestrijders,
En al mijn we'erpartijders,
Geduurig ben geplaagt.

8 Wijkt van mij, goddeloo-se;
Gy werkers van het boose,
En ongerechtigheid.
Vlied alle voor my heenen;
De Heer verhoort mijn weenen,
Wanneer mijn stemme schreit.

9 Hy heeft gehoort mijn smee-ken,
Dat kon sijn gramschap breeken,
't Is hem ter hert' gegaan.
De Heer, mild in ontfermen,
Zal mijn gebed, en kermen,
Ontwijslik neemen aan.

10 Mijn vyanden al t'saa-men,
Die sullen dies sich schaamen,
En zijn verbaast

[fol. A5v]

van schrik:
Ia, door 't beleid des Heeren,
Beschaamt te rugge keeren,
Self in een oogenblik.