Het huis

[p. 48]

Dankgebed om april

Gij waart de triomfante Wilford-boot,
die wachtte, toen de minnaar floot,
wanneer hij met zijn liefje liep
over de vlotbrug, toen het sein al riep.
Zijn oog was helder en haar stap was licht.
Hun woorden waren als een warm gedicht.
De middag lokte en de Schelde lag
vlak, lijk de wereld die een vliegmensch zag.

Gij waart de trein die in het middaguur
voert naar zijn huis de beursman koud en stuur.
Zijn zorgen leven op zijn breede hoofd.
Hij weet dat heimat hem de rast belooft.
Hij voelt het wiegen van zijn muf wagon.
En moede druilt hij in de roode zon.

Gij waart de allerlaatste roode tram
die 't oude, arme vrouwtje medenam,
dat moe was en naar buiten moest,
terwijl de zotte winden woest
de takken zwiepten van de laan.
Er bleef geen blije bloesem staan.

Zoo waart Ge, God, in deze lentemaand.
De dagen zijn gekomen en getaand,
doch allerwege stond, gelijk de vrouw
die heimlijk zorgt, Uw oude trouw.
Zoo wist ik in mijn bange breekbaarheid
de groote rust van Uw' Aanwezige Oneindigheid.