Het huis

[p. 49]

Psalm van nieuw geluk

Ik ben U ontvlucht,
gelijk de damp het water ontvlucht,
die toch is van het water
en lijk het water zelf.

Ik had met U getoefd
in de wachtzalen der spoorhallen,
en in de heimelijkheid der lichtlooze treinen
had ik Uw zachte handen gezoend.

Maar in den zomer heb ik het ouderlijk huis verlaten,
voor den weemoed der Brugsche kanalen,
en het precieuse vallen der kralen
uit het snoer,
in de witte hand van mijn lief.

Ik heb de wegen der landen gekend,
de polderdorpen die men ziet,
- anecdotisch en lief -
van af den dijk,
lijk de vele strofen van een simpel lied.

Werd ik hoogmoedig?
Hoe viel de klare spiegel van geluk
aan stuk?
Wat vroeger was de zachte boter
op het brood van 't leven

[p. 50]

 

werd ransig en zuur.

 

Welke haan kraaide

 

op een ongeweten, angstwekkend uur?

 

 

 

Toen ben ik weergekeerd naar U,

 

lijk de damp weerkeert naar het water,

 

- o de kleine kristallen: mijn wil en gevoel

 

boven den verstillenden zang van den moor.

 

 

 

Toen Gij in mij waart, en ik in U,

 

- de wereld een kinkhoorn vol verwarde geluiden -

 

toen was mijn hart, onder Uwe omhelzing,

 

een stad vol mooie vrouwen en muziek.

 

 

 

Ik wist door lijden nu mijn ziel te zijn

 

het zoutkristal dat voedt de wereld,

 

en zeven zuivre kleuren geeft in zonneschijn.