Bij Saartje

Hoe onze poes ‘Mi-auw!’ leerde roepen.

Hebt ge kleinen Dirk van onzen buurman hier naast ons wel gekend? Dat was een kluchtige dreumes, zoo dik en zoo vet, dat men hem wel als een tonnetje rollen kon. Maar hij was niet van zelf zoo'n dikkerd geworden. Hadt ge eens gezien, hoe veel hij op een dag in dat kleine kastje tusschen neus en kinnetje wegstopte, 'k weet zeker, ge hadt er van versteld gestaan en geroepen: ‘Nu kijk, zoo wat heb ik nog van me leven niet bijgewoond!’

[p. 84]

Geen vijf minuten aan éen stuk was dat happig mondje leeg. Kreeg zus een beschuitje, dan riep Dirk met klaaglijke stem: ‘Mij-gauw!’ om te beduiden, dat men hem gauw ook een moest geven; en hij kreeg een. Pas had hij dat op en zijn broer Wim kwam thuis om zijn boterham te halen, of Dirk riep al weer: ‘Mij-gauw!’ - Kreeg 't jongste zusje wat melk te



drinken, dan hoorde men Dirk al weer: ‘Mij-gauw!’ roepen. En zoo ging het den heelen dag en kwam aan al dat ‘Mijgauw!’ roepen geen einde.

Onze poes was toen nog klein en kwam alle dagen bij buurman in loopen en bij den kleinen Dirk, die hem soms wel een brokje meegaf, dat hij zelf niet opkon. Het katje leerde nu zoo van Dirk dat ‘Mij-gauw’ en vaak riepen allebei om 't hardst: ‘Mij-gauw! Mij-gauw! Mij-gauw!’ Maar 't poesje kon dat zoo goed niet uitspreken: 't liet de middelste letters weg en riep eenvoudig: ‘Mi-auw!’ doch we wisten wel, wat dat beduiden moest.

Maar eens op een dag kwam poesje niet haar ‘Mi-auw!’ toch leelijk te pas. De kleine Dirk was namelijk geducht

[p. 85]

ondeugend geweest en had van de meid een paar fiksche klappen gekregen. Poes was daar net bij en riep al haar best: ‘Mi-auw! Mi-auw!’ Daar maakte de meid zich boos over en ze gaf poes ook een klap. Toen is die weggeloopen en in geen acht dagen weer bij buurman in huis geweest. Maar toch had ze zich dat ‘Mi-auw!’ al zoo aangewend, dat zij ook bij ons altijd ‘Mi-auw!’ riep, als een zijn boterham at, of melk dronk, of 's middags aan tafel zat. Ja, zij riep ook ‘Mi-auw!’ als vader 's avonds een pijp stopte of als grootmoeder een snuifje nam. Daar hebben we dikwijls geducht om gelachen. Maar als iemand eens een klap kreeg, dan heeft poes niet meer ‘Mi-auw!’ geroepen; want daar had ze al eens genoeg van gehad.