Oom Willem en zijne buurkindertjes. Een schoolboekje

6. Weder drie raadseltjes.

1.

'k Heb, als ik jong ben, witte vlerken,
En nauw'lijks kan het oog mij merken;
Daarna word ik zoo groen als gras,
En rond, alsof 'k een knikker was;
Dan wordt mijn aangezicht geelkleurig,
Als een, die zieklijk is of treurig,
Maar kort daarop zoo rood als bloed;
Mijn vleesch wordt malsch, mijn bloed wordt zoet.
Dan heeft mijn schoon een groot vermogen
En schittert iedereen in de oogen.
Al is mijn hart zoo hard als steen,
'k Word toch bemind door iedereen.

2.

Ik roep mijn eigen naam,

Schoon ik dien zelf niet weet.

[p. 30]

 

Zegt, kind'ren! wie van u

 

Kan raden, hoe ik heet?

3.

Ik werk alleen tot nut
Van 't menschelijk geslacht,
En word toch menigmaal
Miskend, bespot, veracht.
Ik doe aan niemand kwaad,
Hoe zwart mijn huid moog wezen,
En toch gebeurt het vaak,
Dat kind'ren voor mij vreezen.
Liet ik mijn arbeid na,
Dan werd in stad en land
Vaak menig kostlijk huis
Verslonden door den brand.
Wanneer de nood het eischt,
Dan doe ik heldendaden.
Wie is er thans van u,
Die mijnen naam kan raden?