Uit het wonderland

[p. 97]

Uit bramen plukken.

‘Als 't morgen mooi weer is, dan gaan we toch bramen plukken; is 't niet, vader?’ vroeg de kleine Paul.

‘Stellig,’ zeide de vader; ‘dat heb ik je immers beloofd. Maar als 't nu eens geen mooi weer was?’

‘Ja dan - dan moesten we wel thuis blijven, en dat zou me geducht spijten,’ zei Paul en kon dien nacht haast niet slapen, daar hij maar al dacht: Hoe zal morgen 't weer zijn?

De morgen kwam, en 't was zulk een kostelijk weer, als men maar met mogelijkheid wenschen kon. Paul was zoo blij als wat. Zijn oudere broer Jan plaagde hem bij het ontbijt, keek het venster uit en zei: ‘Tegen van middag krijgen we zeker regen; daar komen al dikke wolken opzetten.’ - Paul trok een zuur gezicht. ‘Is 't waar, vader?’ vroeg hij. ‘Laat ons dan dadelijk gaan; want nu is 't nog mooi en droog.’ - ‘Dat gaat niet,’ zei de vader; ‘wie zou ooit 's morgens bramen gaan plukken? Heb maar geduld; van middag zal 't zeker ook niet regenen.’

Kleine Paul liep dien morgen wel honderdmaal naar de deur, en als er maar een wolkje aan den hemel voorbij trok, dan blies hij, alsof hij het wegblazen wou, en sloeg er met de hand naar.

De namiddag kwam en het weer was mooi gebleven.

‘Nu willen we gaan,’ riep de vader; ‘maakt je

[p. 98]

maar gauw klaar!’ Paul stond al lang klaar en knorde, dat de anderen zoo lang treuzelden.

Eindelijk waren allen reisvaardig, en daar gingen ze nu, Jan en Anne voorop. De kleine Saar hield zich aan zus Anne vast en liet zich meetrekken. Paul plukte onderweg bloemen voor het kleine zusje en klauterde nu bij deze, dan bij die groene hoogte op. Vader en moeder stapten deftig achteraan en de moeder had ook nog het jongste kind meegenomen. 't Ging Paul veel te langzaam vooruit; hij had wel op een drafje vooruit willen loopen.

‘Zie je, Anna,’ zei hij, ‘daar is het bosch al, en al heel gauw zijn wij er.’ En hij nam al zijn hoedje af, als om er de geplukte bramen in te doen. ‘Maar mijn hoedje is zeker te klein,’ riep hij; ‘ze zullen er alle niet in kunnen.’ - ‘Heb maar geduld,’ zei zus Anne, ‘ik heb immers een mandje meegenomen en Janbroêr heeft een groote blikken bus, zoodat wij genoeg kunnen bergen.’

Eindelijk kwamen zij in het bosch. De bramen waren door en door rijp en zoet geworden, en er waren veel meer, dan de kinderen opeten en meenemen konden. Toen ze genoeg geplukt hadden, gingen allen op het mos zitten, om uit te rusten. De moeder had voor de kinderen boterhammen meegenomen. O, wat smaakte dat hier in het groene bosch. 't Speet Paul geducht, dat het al zoo gauw avond werd, en dat de pret dus een einde moest nemen.