Uit het wonderland

Vogeltje's begrafenis.

Ei, kijk me daar den kleinen Joost eens! Waarom heeft hij zich toch zoon zwarten boezelaar omgehangen? Hij ziet er zoo waar net uit als een doodbidder. En dan die andere kinderen om hem heen! Juultje schreit en veegt zich met haar schortje de tranen af, en kleine Net laat ook de lip hangen, alsof ze schreien wou. Daar staan ook nog een paar achter hen, en die kijken even donker en bedroefd. - Hoe zou dat zoo wezen? Zijn mogelijk vader en moeder ziek of is het huis afgebrand? Och neen; maar er is een ander groot ongeluk gebeurd. En wat dan? Er heeft toch niets van in de krant gestaan, en de oude vrouwtjes in 't gasthuis, die anders alle nieuwste nieuwtjes weten, praten maar enkel over de aardappels, dat die zoo duur zijn, en over dat we van 't jaar

[p. 114]

zulke natte turf zullen krijgen. Als er wat van belang gebeurd was, zouden zij het toch zeker wel weten.

Misschien is het echter ook maar goed, dat zij nergens van weten, want ze zouden er mogelijk om lachen, en toch is 't een heel, heel treurig geval, dat gebeurd is. Verbeeld je maar: Joost zijn kanarievogeltje is dood! - Het lieve



diertje, dat van 's morgens tot 's avonds zoo blij en vroolijk placht te zingen, dat zoo mak was, dat het Joost, zoodra hij het deurtje van de kooi maar open deed, op den vinger kwam vliegen, - dat lieve kleine Pietje is dood! Allen in huis hielden evenveel van den vogel en wie hem hoorde zingen, zei, dat in de heele stad zijns gelijke niet te vinden was.

Daar heeft nu van morgen dat lieve diertje dood in de kooi gelegen, en de kinderen hadden er nu al den halven dag om geschreid. Toen eindelijk heeft vader gezeid: ‘Nu moest ge uw vogeltje toch ook eerlijk begraven.’ - En daar heeft Joost een zwart zijden boezelaar van grootmoeder omgehangen, om er uit te zien als een doodbidder, en heeft een schop genomen en is voorop gegaan. Vervolgens kwam Juultje: die had het doode vogeltje in haar schort; en toen kwam

[p. 115]

kleine Net, die nog een beetje huilde; en twee buurkinderen zijn ook nog gekomen en even bedroefd geweest, alsof 't hun eigen vogeltje was, dat begraven moest worden.

Joost heeft nu een gat in den grond gegraven, en het doode vogeltje ligt daar voor; maar de goede jongen kan nog niet van zijn hart krijgen, het diertje in de zwarte aarde te steken. ‘We zien 't nooit van ons leven weerom!’ heeft hij gezeid, en toen hebben ze allemaal weer moeten schreien, Joost en Juultje en Net, en de twee buurkinderen ook net zoo goed.

Eindelijk heeft de vader moeten komen en heeft het vogeltje in de aarde gelegd en gezeid: ‘Weest maar stil, kinderen; gij zult een nieuw vogeltje weer hebben.’

‘Maar dit niet,’ heeft Joost gezeid. Toen zijn de kinderen stil weer naar huis gegaan en hebben puur van bedroefdheid niet eens hun avondboterham willen eten.