Het rijke leven

XVII.

Toen 't voor de tweede maal weer zomer was, ondertrouwden zij.

George had gewild, dat hun engagementstijd niet te kort zou zijn: vóór hun huwelijk moesten hunne zielen heel dicht bij elkaar zijn, zonder gevaar, dat iets meer scheiding brengen kon.

Willy moest goed weten, dat de gedachte aan het verleden haar geluk niet meer bederven kon,

[p. 170]

ze moest volkomen op hem vertrouwen vóór ze zijne vrouw werd.

En Willy wist nu, dat haar grauwe geluksvogeltje toch niet zoo'n heel gewoon diertje was: zijne oogen waren vol glans en diepte; ze spraken van eenheid in denken en voelen, van echt samenleven, van in-elkaar-gelooven en elkander-begrijpen-in-alles. Ze zou het vogeltje liefhebben en opkweeken, tot de oogen hoe langer hoe heerlijker glansden, en ze, daarin starend, vergat op de grauwe vederen te letten.

Den dag vóór hun trouwen waren ze weggesnapt uit den bruiloftskring; ze dwaalden het bosch in naar de heuveltjes, als onwillekeurig daarheen getrokken. Ze waren stil, zaten zwijgend naast elkaar in de stilte van het groene bosch, waar de varens hoog stonden, en de kamperfoelie geurde.

Willy's gedachten dwaalden terug. ‘Ik kan me haast niet begrijpen,’ begon ze in eens, ‘dat 't pas drie jaar geleden is, dat we elkaar hier ontmoetten. We zijn heel wat ouder geworden in dien tijd, ik ten minste voel me zoo.’ En haastig, glimlachend omdat ze eene schaduw zag in zijne oogen; ‘maar dat is minder, dat kan niet anders, we kunnen niet leven zonder ouder te worden, we moeten allen leeren, iets op te geven van onze illusies, en toch gelukkig te zijn. We hebben nu weer samen zooveel andere mooie illusies om voor te leven.’

Ze kuste hem op den mond in eene spontane uiting van hare groote liefde.

Hij hield haar hoofd tegen zich aan, en in eens, midden in zijn geluk, kwam weemoed over hem, omdat hij voelde, dat hun leed toch niet geheel voorbij was, dat het nooit volkomen verdwijnen zou, omdat de oorzaak niet weg te nemen was! 't Zou

[p. 171]

altijd blijven, niet als een snerpend wee, maar als een lichte schaduw op hun jong geluk, die alles iets minder mooi maakte en iets minder zonnig, dan het had kunnen zijn.

En het maakte hem weemoedig, dat hij dit niet veranderen kon met al zijn liefde voor haar, met heel zijne groote teederheid, die verlangde, haar altijd te omringen met schaduwloozen zonneglans.

Hij streelde zacht hare hand, die in haren schoot lag; ze keek weer naar hem op.

‘Ik stel me zooveel voor van ons samenleven,’ zei ze opgewekt; we zullen samen zooveel kunnen doen om anderen gelukkig te maken.’

Hij boog zijn gezicht tot vlak bij het hare.

‘Maar ons intiem geluk, dat alleen van ons beidjes is, daar moeten we eerst voor zorgen,’ zei hij zacht.

‘Natuurlijk, lieveling; dat kan immers niet meer verdwijnen, dat vinden we altijd, al is 't om ons nog zoo somber en koud. Zoo zal ons leven mooi zijn en rijk naar alle kanten.’

‘Dus is 't leven toch mooi voor je, mijn lieveling?’

‘Ja, heel mooi, omdat ik weet, dat we één zullen zijn.’

Hij keek haar in de oogen, die glansden in violetten schijn.

Zij zag op 't oogenblik de schaduw niet; hij voelde het zijn taak te zorgen, dat zij er zoo weinig mogelijk van bemerkte. Hij kuste haar lang en innig, en ze bleef in zijn arm rusten met een gevoel van veiligheid en rust, omdat het leven hen niet meer scheiden kon.

Den volgenden morgen scheen de zon helder en vroolijk. Willy stond al vroeg voor het raam

[p. 172]

bij den kastanjeboom, die roode en blauwe papieren bloemen tusschen zijne takken droeg; dit hadden de dorpskinderen gedaan als hulde aan de bruid.

Willy lachte telkens als ze 't zag, toch met een gevoel van medelijden met haar ouden vriend, die bespottelijk werd gemaakt.

Ze keek nu peinzend vóór zich uit; 't was nog vroeg, heel stil in huis en buiten.

Haar trouwdag.... het woord was niet meer één enkele jubelklank, zooals ze vroeger gedroomd had; de scheuren in het teer-blauwe waas waren onherstelbaar, maar ze wist toch, dat het landschap nog vele mooie plekjes bevatte, die ook George niet kende, die ze alleen samen konden ontdekken en betreden; dáár groeiden heerlijk mooie, zeldzame bloemen, opgebloeid uit het zaad der passiebloemen van het dal en dat van de rein-witte liefdebloemen, hoog op de bergen. Hij had vroeger alleen passiebloemen geplukt, maar deze had hij nog nooit bezeten; ze zouden ze nu samen plukken in overvloed.

Willy streelde zacht de bladeren van den kastanjeboom; het leven was toch goed voor haar.

Toen, opgewekt, legde ze nog een en ander in haar koffer voor de huwelijksreis.