De poësy van de geest en deugtryke juffrouw G. Gordon de Graeuw

Derde Rust.

Hier staat nu myn verbintenis;

Door woord en werk, tot allen tyden,
My voor 't verloochenen te myden

Der Vryheid, die soo God'lijk is.

1. Wat is dat nu; als my te wagten,

Dat ik in 't geen ik doe of seg,

Myn Naasten geenen aanstoot legg',

Dat hy my onverlost souw agten:

2. En dat ik der begeerlijkheid

Nog dienstbaar was: en dus gedreven
De sonde 't vol gebied te geven,

In 't geen de sinnen dreygt of vleyd.

3. Te dieper leyt myn selfs verpligting;

Dat, daar myn doen tot and're gaat,

Myn denken over mynen staat,

Is tot myn vryspraak of betigting:

'K moet, eer ik yeds besta, voor al

Selfs 't ongeloovig twyff'len myden,
Of ik ook een van Gods gevryden

Souw wesen? en in dat geval

4. Myn oordeel geensins onderwerpen,

Aan 't sin'lijk, dat ik voel en sie:

Maar aan den Geest des Heeren, die

De kern des deugts my in komt scherpen.

Des al myn daden, schoon gerigt

5. Na 't bloot gebod en klank der letter,
Quaat blyven sijnse nog niet netter

ge-ëvent na Gods peyl gewigt!

Al wat des wets is, is met eenen

Niet wettig; en ook alsoo min

[p. 29]

 

Soo 'k spreek, of doe na menschen sin,

 

Om op te volgen 't geen sy meenen.

 

Maar myne daden sullen wel

 

En goed zyn, in myn Scheppers oogen,

 

Indiense strecken tot betoogen,

 

Dat ik my vry, door Christus, stel:

 

Aan desen toets-steen moet ik 't stryken;

 

Myn doen of seggen, sonder dat

 

Wort sonde by myn God geschat:

 

Wyl 't maar myn on-geloof doet blyken.