|
| |
| |
| |
Aan den selven
O....! Ernstige radde Schryver!
Ik dank het uw gesetten yver,
Die weer van 't dobbel ons bedient,
Des tweeden Briefs van uwen Vriend:
Ik heb wel tydig dien gelesen;
En zouw ondankbaar agtloos wesen,
Indien ik niet aan u daar af,
Een schets van myn bevatting gaf.
Uw Vriend die u syn woord wil houwen,
Komt in dit tweede deel ontvouwen,
1. Wat hy heeft nu geleert, 2. en wat
Hy nu van God en Gods-dienst vat.
Om dit met orden te behand'len;
Doet hy ons syn gebouw door wand'len;
Waar toe het eerste of voor-portaal,
Den toegank maakt door een verhaal;
Dat hy van 't in-getrokken leven,
Op Vrienden raad sig had begeven,
(Om 't nood-behoeftige belang)
Tot Borgerlijker ommegangh;
Met weeklijks sig te laten vinden
Te Kerk; en voorts by Wyn en Vrienden;
Om wel by 't Geestelijk gesag,
Te staan door rekkelijk gedrag;
Maar onder desen swier van leven,
Heeft God die gunst ten prooy gegeven.
‘Eer dat ik 't wist, (so gaat hy voort)’
Syn raads-besluyt om 't eeuwig woordt,
Der waarheid aan myn ziel t'ontdekken,
Most voortgaan met myn oor te trekken.
Ter selver tyd, om aan dien mond
Te hangen, die hy tot my sond.
| |
| |
Een man ook van de Priester-orden;
Dog 't voorwerp van haar haat geworden,
Soo fel dat hy nog teekens draagt,
(Uyt haar vergad'ring streng gejaagt,
En d'ingang toe, met grendel slooten,)
Van 't vuystslaan syner Ampt-genooten:
Daar over doen het onderwerp
Van praat, en oordeel, sagt en scherp.
Ick van nieuwsgierigheid gedreven,
Om niet myn vonnis los te geven,
Sogt t'samen-spraak met dese ziel.
Wiens minlijkheid my straks geviel;
Die 'k was soo ongewoon geworden,
Te vinden by die heersch-sieke orden:
Hy sey, syn naasten troost en deugt
Te leeren, was syns herten-vreugt.
Hier wierd myn leer-sugt weder wakker;
Myn geest beschouwde ik als een Akker,
Die lang wel braak gelegen had;
Dog nieuw beploegt, syn zaysel-vat)
Sogt ik de waarheid na te spooren.
Die groote ziel deed ons steeds hooren,
('t Is u myn Vriend naast my bekent,)
Wat God in 't Nieuwe Testament,
Aan syne Kerk tot ligt en leven,
Al goed'ren mild'lijk heeft gegeven;
Met aan haar (zaalig' die 't gelooft!)
Syn Soon te schenken, tot haar hooft.
Ons Heyl het puyk-stuk van Gods werken,
Deed hy ons in Gods wysheid merken;
Nu onder dees, dan geenen swier,
Al t'uytgestrekt voor dit papier.
Daar na al 't voorstel deser dingen,
Begon hy nader aan te dringen;
En vroeg my af, of ik my kost
Beschouwen Heylig en verlost?
| |
| |
Ik wat beteutert op dat vraagen,
My nooyt voorheen soo voor-gedraagen;
En wist niet sonder veynsery,
Als dit te seggen; dat ik my
Die goed'ren nog niet toe dorst passen,
Tot dat ik beter op-gewassen,
In goed en Christelijk gedrag,
Een grond myns deel-genootschaps sag.
Wel sey hy; Vriend! dat moet u missen;
Verdenkt gy Gods getuygenissen,
Als ongenoegsaam: en uw werk
Vertrouwt gy dat, als 't seeker merk?
Verwart, verkeert zyn dees gedagten
De oorsaak op haar vrugt te agten
En saaks gevolgen, voor 't begin.
Uw wandel heeft niet Christ'lijcks in.
Soo lang gy 't Zaalig deel genootschap
Aan Christus volgens 's levens boodschap,
Niet voor uw werken onderstelt:
Is u die waarheid nooyt gemelt,
Schoon hert en herssenloos beleden?
Wel aan myn Vriend, ik seg u heden
Dat uwe Schepper voor uw doen,
U seg ik in syn Soon en soen,
En Zaligheid en deugt quam schenken.
Dit gaf hy my in diep bedenken,
(Naar eysch der stof wyt uyt-gebreyd,)
Dat ongeloofs ondankbaarheid
My dog den ingank niet mogt weeren,
Van 't ryk en ruste mynes Heeren.
Daar gink ik peynsen op dees les;
Die waarlijk staande-voets geen bres
Ten doorgank, in myn hert kon maaken:
Toe-eygning van die groote saaken
Op sulken wys, en hoord' ik nooyt:
Schoon wel te grabbel wierd gegooyt,
| |
| |
Den klank daar af in cierlijk spreeken;
Hoe aan Gods Kerk was nu gebleeken,
Den schat van 't Nieuwe Testament,
Aan elk geloovigen bekent:
Maar waar, en wie die menschen waaren,
Was met Diogenes lantaaren
Niet op te speuren, die t'Atheen
's Daags menschen sogt, maar vonter geen.
Gods brood wiert dus wel voor-gesmeeten;
Maar wie eens toe greep om te Eeten,
Kreeg vinnig op de kneukels klop;
‘Sy hebben waan-wind in de kop,’
So riepmen; ‘die sig eyg'nen derven,
'T welk, maar ter nauwer nood op 't sterven,
Een ziel mag worden toe-gepast:
Op 't eynde buyten struyklens last. &c.’
Ik kon, met heften, leggen, mengen,
Niet over-een nog t'samen brengen,
'T geen ik te hooren was gewoon,
Met desen nieuwen ernstigen toon.
'T voor-oordeel van myn kindse jaaren
Steeds aangequeekt, wrogt dit beswaaren;
Te meer (denk hoe 't my praamde om 't hart,
Om dat ik onlangs was verwart
In 't net van vyf-en veertig teekenen,
Om 't deel-genootschap uyt te reekenen
Aan Christus, en der Zaligheid,
Van 's menschen daden af-geleyt.
Nogtans; (dat wil ik niet ontveynsen,)
'T scheen my soo toe in 't sterk bepeynsen.
Dat op dit punt wel opgelost,
De gansche Gods-dienst drayen most:
Dus, om dit nood'ge na te spooren
En nieuw voor my, schoon oud te vooren,
Na dien 't een eeuw'ge waarheid was:
Greep ik een nieuwe moed; en las
| |
| |
't Verhaal van Lucas, daar hy 't leven
En dood van Jesus, heeft beschreven.
Op dat ik 't insigt vatten mogt,
Dat Jesus heeft in 't vlees gebrogt.
1. Daar vond ik eerst het deel-genootschap
Der Herders, aan de blyde boodschap
Des Engels, niet voor haar alleen,
Maar allen volken in 't gemeen:
Dat haar de Christus was gebooren.
2. Daar na, hoe Simeon te vooren
Vermaant, in 's Heeren Tempel quam,
En 't Kintjen in syn armen nam,
(Aan God als eerst'ling op-gedraagen)
Reysvaardig, wyl syn oogen saagen
't Heyl middel Gods, de Zaligheid,
Der Heyd'nen ligt: en Heerlijkheid
Voor Israël: in welks beschouwen,
Gods Heyl voor yeder staat ontvouwen.
3. De derde aanmerking die ik nam:
Was 't Woord dat uyt den Hemel quam;
Dees is myn Soon, myn Welbehagen:
Alsoo ontsag'lijk voor-gedraagen,
Soo als hy uyt het Water-bad
Na 't Doopen, weer te voorschyn trad.
Die God-spraak dogt my sonder missen,
Gelijk; wyl wel-behaaglijkheid,
Een saak is met die Zaligheid.
4. Het vierde dat my op deed letten,
Was 't doel-wit dat Gods Soon sig sette,
Steeds vast te maaken, dat hy is
Het Wel-behaagen van syn Vader:
Daar leed, daar storf hy voor; 't welk nader
God buyten tegenspraak bewees,
Als Jesus uyt het Graf verrees.
| |
| |
Den last die syne Dienaars kregen,
Bevond ik ook daar in-gelegen;
De volmagt van 't Aposteldom,
Had geenen inhoud, als alom
Die blyde boodschap voor te draagen;
Dat Jesus 's Vaders Wel-behaagen,
De Christus, en de Heere zy:
En 't Ryke Gods, nog flus na by,
Nu by vervulling was gekomen;
'T Profeetisch woord wierd waar-genomen,
En dus den Joden voor-gesteld,
Dat Christus doorgaans was gemeld.
En als sy tot de Heyd'nen spraaken;
Sy quamen haar bekent te maaken,
In Christus haar geschonken regt:
Door God 't zaad Abrams toegesegt.
Kort om ik vond in al myn lesen
De boodschap van Gods Soon te wesen,
'T bevang van 's mensdoms zegening,
Die aan een bly omhelsen hing.
Maar nergens voor-beding van daden
Als dienst-verdrag, eer Gods genaden
Sig 't eygenen geoorloft was:
'K seg; 'k vond dat niet, waar dat ik las.
Dit soo gesien en waar-genomen,
Most ik ook tot my selven komen;
Als mede een hoorder van dat woord
Der Zaligheid: waar op ik voort
Besloot, geen overleg te maken,
(Als 't geen myn wel-zyn quam te raken)
Of ik 't gelooven souw of niet:
Waar van my God geen keur en liet.
'K sag myn gehoorsaamheid te wesen
'T gehoorde, en 't geen ik had gelesen,
Waar in myn Heyl geboodschapt wert;
'T aanvaarden met een dankbaar hert.
| |
| |
Dog, in dees soekens besigheden,
Versuymde ik geen gelegentheden,
Om desen Heer, die groote Ziel;
Wiens ernstig woord my soo geviel,
Te sien: en hooren hem ontfouwen,
Veel stoffen die hy tot beschouwen
Der hoordren aandagt overgaf,
En toonden ons de schets daar af.
Ook Texten soose t'samen hangen;
En dus den sin die sy vervangen,
Te op'nen: om ons met de hand
Te leyden, tot een regt verstand
Van 't zalig, Heyl'gend woord der Waarheid:
En dus met onderscheyden klaarheid,
Heb ik van hem geleerd, waar voor
God wil gedankt zyn, en waar door.
Maar niet vernoegt in dit te vatten,
Begon myn leersugt uyt te spatten,
Tot synder saaken ondersoek;
Die meer tot lust, als nut te boek
Self in myn geest geteekent stonden:
Dog dat ge-oppert, 'k heb bevonden
Dat hier myn spreeker schaarsser hand
Gebruykte, 't zy hy myn verstand
Hield ombequaam om sulks te vatten,
'T zy dat hy spaarde dese schatten,
Voor grooter Geesten als de myn
Hoe 't zy, 'k moet altoos dankbaar zyn
Aan God, voor 't geen ik door hem leerde:
'T welk my van 't valsche denkbeeld keerde,
Dat ik van God voor desen had:
Als was den mensch gemaakt, op dat
Hy eerst door werk, God souw vernoegen,
Die dan, of loon of straf souw voegen,
Na dat de mensch de klank der Wet,
Die God hem streng had voor-geset,
| |
| |
Door 't bloot bewegen syner leden,
Gehoorsaamt had, of overtreden.
'K had nu een ander denk-beeld van
Myn God, en dat geen mensche kan
Op Christus door 't Geloof vertrouwen,
En niet met een sig Zalig houwen.
Sie daar myn Vriend (segt uwen Vriend)
'K heb u van myn verhaal gedient,
Op welke wys en langs wat wegen,
Ik heb een regt begryp gekregen
Van God en Gods-dienst. Hoe ik nu
Die saaken vat, moet ik aan u
Om als een Vriend myn woord te houwen,
Hoe hoog het opstreet, gaan ontvouwen.
Maar eer gy voort gaat neem wat rust,
Verquik uw geest, om met meer lust
Een verschen aandagt te besteden,
Aan 't geen ik straks u meen t'ontleden;
En eer gy volgt, neem desen staf
(De weerga houw ik selfs daar af,)
Om niet malkander te verliesen,
Op weg, alswe elk wat anders kiesen.
Houd vast dan als ik spreken zal
Van God en ´t Godlijk, u voor al
Te myden van geschapen saken,
Ooyt tot uw onderwerp te maken:
En als ik zal van Gods-dienst spreeken,
Dat koppel-woord is dan een teeken
Van dienst die op geen schepsel past.
Houd dese twee gedagten vast:
Want 'k moet door woorden gaan verklaren.
'T Geen was, eer datter woorden waren.
Dus verr'; ô.....! heeft myn Geest,
Uw Schryver op den voet geweest;
Maar kan vermoeyt niet langer volgen:
| |
| |
Myn ernst in 't eerste deel verswolgen
Vint dit soo staatlijk en soo fyn,
Dat sulk een grof penceel als 't myn,
Te kort schiet om het af te maalen,
Met diepen, hoogen aan te haalen:
Ik kan met Philosophsen swier,
Die stof niet stellen op 't papier.
Des schuyf ik hier als ongelesen,
Syn keurlijk denk-beeld van Gods wesen,
On-aangeroert geheel voorby:
Tot dat hy wat de Gods-dienst zy
(By and'ren soo verwart beschreven,)
Na syn gevoelen op zal geven.
De Gods-dienst segt hy, wort bepaalt
Na dat Gods dienaars zyn; en haalt
Daar aan de redeloose dingen,
Al t'samen onderworpelingen
Aan God, waar door hy brengt ten end,
Den Raad die syne wysheid kent.
Maar om geen Vlees met Geest te mengelen
Van Zaal'ge zielen, met de Engelen
Wort sonder lighaam soo hy agt,
Op 't eygentlijkst Gods dienst volbragt.
Met datse in haar bespiegelingen
Van God, syn Hallelujah singen.
Van welken dienst een tak of spruyt,
Sig verder strekt door 't lighaam uyt;
Van hen die door Gods goedheid kregen,
De kennis Gods en van syn wegen;
Soo wys aanbiddelijk, en goed,
Als volle blyschap voor 't gemoed.
Die zielen syn het die haar leden,
Ook in den dienst haars Gods besteeden,
Wanneer sy haaren even mensch,
Ook brengen tot syns herten wensch:
Met hem geloovige gedagten,
| |
| |
Van 't wesen dat hy God moet agten
Te geven: siet! soo wort verbreyd
Met ziel en lyf Gods Heerlijkheid.
Hier souw 'k myn pen weer moeten scherpen,
Om 't opgehaalde tegenwerpen,
Daar uyt Jacobus Brief gemaakt,
Te volgen, maar myn rym luym haakt
Na 't eynde; en my lust te sluyten:
Dus, (allen omme-swier hier buyten
Gelaten) 'k meen gy onderkent
In 't lesen, waar 't myn oordeel went:
Want 'k heb het eerste deel gepresen,
In myn bevatting net te wesen;
Klaar, kragtig, vloeyend opgestelt:
Maar 't tweede meer door kunst beknelt.
Myn herssens kunnen niet verdragen
De sterke spanning, die 't behagen
Van uwen Schryver schynt te zyn:
D'eenvoudigheid weegt meest by myn
Men moet die onbeschaafde Geesten,
(En die zyn in getal de meeste,)
Ook sien te winnen voor Gods Soon.
Hier stygt spits-vondigheid ten troon,
Die nooyt by kinderlijke sinnen
Tot noodig nut, kan ingank winnen.
Dit seg ik rond; schoon niet bewust
By my, van twist of knibbel-lust,
Als die uw schrand'ren Schryver even,
Het selve regt op my wil geven,
Dat ook syn oordeel 't myne toets:
Ik die na liefde des gemoeds
Uw Vriend niet na laat te beschouwen,
Als een die om Gods huys te bouwen
Bequaam gemaakt, sig overgeeft;
En na de staat eens Christens leeft:
Hy schikt (den sleur-dienst af-gesneden)
| |
| |
Gods-dienst na Gods betaamlijkheden.
Op datmen God als God vereer:
Och hadm'er sulke nog veel meer!
|
|
Auteursrechtvrij