|
| |
Verrucking Eener Ziele die Gods Soon als haar oudste Broeder beschouwt.
1. HOe aanbid'lijk is myn grond,
Van vertroosting en vertrouwen!
Die ik stevig vast moet houwen,
Als een waarheid uyt Gods mond;
Dat ik heb Gods Soon tot Broeder;
s'Vaders Wysheid, 't Heylig Lam,
Die sig koos een Maagt tot Moeder,
Daar hy Vlees en Bloed uyt nam:
2. Vlees en Bloed van 't selfde als 't myn,
Tot een grond-slag van verpligting;
Om bequaam tot syn verrigting;
'T welk myn lossing was, te syn:
Want, myn leven te besorgen,
Had hem God van eeuwigheid,
Als myn Bloed-vriend en myn Borge,
| |
| |
3. Sie myn God daar, deel-genoot
Myns natuurs, om myne saken
By syn Vader goed te maken,
Door syn Lyden en syn Dood:
Want hy most myn dood-schuld boeten,
Uyt syn mensheid rees dat moeten,
4. Hy na 't Sterven, op-gewekt,
Wierd myn Hooft en 's levens oorsaak
En hy blyft nog steeds myn voorspraak,
Die by God myn seylen dekt.
Dus ik vry, en blyd'lijk nader,
Niet tot een verteerend vuur,
Maar tot myn versoende Vader,
Ook bedeelt van syn Natuur:
5. Door 't geschenk van Jesus Geest,
Door 't Geloove ter herbaring,
In syn eygen-selfs verklaring;
'T welk myn duyster oog geneest,
Blinder als des blind-geboornen.
Verr' moet dan myn vreese zyn,
Dat myn God op my zal toornen:
Jesus Regt, en Ryk is 't myn.
6. Hoogst verheven Eeren trap!
Die geen schepsel uyt kan denken;
Daar my God op stelt, door 't schenken
Van die zaalig Broederschap;
Sie ik, rugwaarts op 't voorleden
'T oude elendig is voorby:
| |
| |
En in voorwaarts uyt te treden
Al wat komt, is goed voor my.
7. Sla 'k maar een geloovig oog,
Op al 't geen my kan gebeuren;
Weg met bang syn, weg met treuren,
Want myn Broeder sit om hoog,
Aan het groote Roer der Zaaken;
Met volkomen Magt en hert,
Om soo schoon als ligt te maaken
Soo myn smetten, als myn smert.
8. Smet van wegens 't sondig slyk,
Dat my in dit broose leven,
On-ophoud'lijk aan blyft kleven,
Tot myn eygen swakheids blyk:
Al myn stuypen, niet myn daden
Siet hy al myn struyk'len aan,
My tot les, op syn genade
Soo veel sterker 't oog te slaan.
9. Smert, van wegens 't leed en last
Die 't beloop der aardse saaken,
Swaar en bitter komt te maaken;
Want hy heeft myn lot gepast,
En myn leed op ´t nauwst gewoogen:
Hy, te vol van liefde en trouw,
Dat hy zal of kan gedoogen,
Dat ik gansch beswyken souw.
10. Vind hy goed dat ik syn Naam,
Door myn lyden zal belyden;
Lust en roem is in dat stryden:
Als ik syner my niet schaam,
| |
| |
Wel getroost, den smaad te draagen,
Van syn Kruys myn Roem en Eer;
'T welk ik doende met behaagen,
Dus syn voet-spoor volgen leer.
11. Hy en schaamt sig myner niet,
(Dit doe alle schroom verdwynen)
Die myn lyden noemt het syne,
Hy die 't groot Heel al gebied:
En den hoon eens streng zal wreken,
Hem, in ons nu aangedaan;
'T feyt'lijk bloedig tegen-spreken,
Dat syn Geest heeft weder-staan.
12. Blinde weerld! die meent en seid,
Dat dees troost-belydenisse,
Alle deugden weg souw wissen;
Ruym de deuren souw sluyten:
Neen; als sig dees waarheid set,
Staat de lust tot sonde buyten,
Soo men ernstig daar op let:
13. Want het wyst sig selven af,
Dat een ziel door dese Broeder
Wel getoest, na 't vuylste voeder
Hongren souw, op aardsen draf:
Soo 'k yets anders ooyt wil smaaken,
'T beurt, door niet genoeg te waaken,
14. Wel dan Heylig is dees grond
Van vertroosting en vertrouwen;
Die 'k als dierbaar vast moet houwen,
| |
| |
'T is de waarheid uyt Gods mond:
'K heb Gods Soon tot oudste Broeder,
Afgedaalt uyt Davids Stam:
Die myn Hooft is Man en Hoeder,
'T gansch onnoosel, smetloos Lam.
|
|
Auteursrechtvrij