De poësy van de geest en deugtryke juffrouw G. Gordon de Graeuw
(1710)–Geertruijd Gordon de Graeuw–
Auteursrechtvrij
[pagina 198]
| |
Onmatig, al te traag of sterk
Nu half gestremt, dan hart bewogen,
De herssens selfs geen rust gedoogen.
Dit alles raakt het stofflijk deel,
Myn Geest die blyft in haar geheel.
Ik heb myn leden dog gegeven
Hem die my door 't geloof doet leven:
Hy doe daarmee soo 't hem behaagt.
Myn Geest die 't Godlijk-zegel draagt
Beschouwt, bedaart en stil van herten
Als buyten sig, des lighaems smerten.
En onberoert om 't geense siet,
Om datse Jesus troost geniet.
Vraagt gy my Vrienden hoe ik 't stel?
Ik seg myn God maakt alles wel,
Wat hoeft my buyten hem te lusten?
Hy doet my in syn liefde rusten;
Want hy my geen verwyt en doet
Myns quaats, nog syn bewesen goet:
Hy dekt voor sig en my myn sonden.
Al wat ik leersaam heb gevonden
Gedeelt, gevoegt, beschouwt voorheen,
'T wort al versmolten in dit een,
Dat ik een Lid ben van Gods Soone
Als ik dees waarheid my vertoone,
Beset, besitse gans myn geest,
Maakt my getroost en onbevreest
Geduldig onder 't pak der smerten
Tot hupp'lens toe verheugt van herten,
Kort om, in God besit ik 't al
In hoop die niet beschamen zal.
| |
[pagina 199]
| |
Vraagt gy my Vrienden hoe 't al zy?
'T is altyd wel in God met my,
Syn Geest myn steunsel voor 't beswyken,
Doet in myn swakheid sterkte blyken.
Want al 't gewoel op 't pynlijk bede
Myn rust myn vreugde niet belet.
Hoe souw myn tong dat kunnen swygen?
Ik spreek om voor my lugt te krygen,
Van 't goede dat myn Godt my doet.
Wie vraagt na een gerust gemoet.
Ik hebt, en ken het, boven meenen,
Schoon sondig, ja van kop tot teenen.
Ik roem in Gods geregtigheid,
In synen Soon voor my bereid;
En door 't Geloove my gegeven:
Hy zal, 't zy door myn dood of leven,
Verheerlijkt worden in myn Vlees:
Nadien ik voor geen sterven vrees,
Daar 't my by hem te zyn gewin is,
En Christus al myn lust en sin is.
En soo 'k niet zyn kon, tot syn eer,
Ik wens geen et-maal levens meer.
Myn Vrienden die uyt liefde my
Komt sien, en hoort, wat ik bely,
'T verquiktme dat ik u mag seggen,
Hoe in myn hert de saken leggen;
Terwyl de kragt van myn geloof;
Schoon 't lighaams smerten niet verdoof,
Die tuymelingen stygt te boven.
Ik maan u, God met my te loven,
| |
[pagina 200]
| |
En over my te danken, die
Door alles heen syn Liefde sie:
Die my ten eynde toe sal sterken.
'T moet alles, dog ten goede werken.
Die hem beminnen wat voor stryd
En leet hen aanloopt in der tyd.
Ga naar voetnoot*Dit lyden kan in 't minst niet haalen,
By 't eyndloos heerlijk zege-praalen,
Dat voor Gods Kind'ren is bereid.
Al 't schepsel onder dienstbaarheid
Des ydelen verderfs geboogen,
Wagt dat onwetend uyt den Hoogen.
Wy selve sugten in dien stand;
Die God syn Geest ten onderpand
En deel syns Erfnis heeft gegeven,
Ja selfs syn Geest door wien wy leven
Begeert dat, en hy bid na God
Voor al de Heyl'gen om dat lot.
Wil God myn dagen nog wat rekken,
Ook dat zal tot syn eere strekken.
Gy Zielen wien ik dit bely
Gelooft, bedenkt dat nevens my.
Wanneer een ziele soo gestelt,
Gods Deugden op haar Lyk-bed melt,
En dat die woorden onder 't hooren,
Tot in het merg der zielen booren;
Die daar den Eed'len geur van houd.
Die sprenkels sout, die graanen goud
Verdienen op te zyn gelesen;
Dit heeftmen willen doen by desen:
Dog syn die trecken schoon en Eel
Gedood-verft met een grof pinceel,
'T is 't werk van 's Hemels Geest den gloed en kragt di'er straalen
In 't hert, niet 's menschen doen, dat op 't papier te maalen.
|
|