De poësy van de geest en deugtryke juffrouw G. Gordon de Graeuw

Op den Brief van P. v H.

WIe zal het Christendom ter dood toe krank genesen?

Klaagt elk 't seerst in 't syn; O God wat loopt het krom!

Terwyl men twisten splist, en datse dwaas en dom

Volherden plaasteraars met loosen kalk te wesen.

[p. 223]

 

Wort Sions-muur geheelt met kragteloos belesen?

 

Spreekt Een by elk verdagt, die t'eener slag den droom

 

Der schilligheden breekt, beroepende yeder, om

 

'T Geloof van 't geen hy seyd dog niet verstond in deesen

 

Soo rustig als getrouw (niet met getalm nog teesen)

 

Begrypt, begint hy 't werk, spreekt taal die niets verblom:

 

Stelt quaal en middel voor: dog als te scherp mispresen.

 

Maar stoort dien Tytel; 'T soo genaamde Christendom

 

En 't soo genaamt hervormt? tree inwaarts en wort stom;

 

Die kranken helpen wilt moet nooyt haar belging vreesen:

 

Men houw maar 't middel-spoor regt tussen 't laffe vreesen,

 

En al te sterke drift; want blooheid maakt ons stom,

 

Daar 't spreken wort gevergt: en wie voorbaarig dom

 

Los toevaart slaat wel mis: en wort met regt mispreesen.

 

Lyd dan de waarheid last, soo lang men 't stuk verblom

 

Soo haalt 't van uyt de grond maar niet door vrugtloos teesen.

 

Wat is al moeyte en tyd daar aan gespilt voor deesen!

 

Myn Schryver daar van wars, roept yeders hart weerom,

 

Vervremt van troost en deugt, en stappende al den drom

 

Van soo veel lasters door, komt kragtig elk belesen;

 

Hoe harden Taal hy schynt te voeren, want het wesen

 

Syns voorstels, vat de kern van 't zaalig Christendom;

 

Gelooft 't geen gy belyd, uw gang wort regt van krom:

 

^*'K volg; soo wort de breuk der Christenheid genesen.

* Rom. X. 9.