Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 125]

[De golven en hun òver voorovervallen]

De golven en hun òver voorovervallen
met hun pralend zoo sierlijk zoo dwaas zoo vergeten boven alle
alle alle alle altijd willen wezen,
en het zinken ineen, het heel niet meer willen wezen
maar diep onder andere, alle ze zinken vergaande
met hun doffe trouwe water-menschoogen,
onder elkander elk momplend, onder elkander elk staande,
allen omlaag en omlaag en niemand meer hooger -
donderend gaan ze omhoog naar de eenzame pralende hooge
wereldverlichtende lucht -
klotsende volle rotsende wiegelend gestreept donkerevlakkige water,
volgroen blankschuime, borstig, schuimuitgezogen
water, nòg water, maar wordende licht, maar licht,
maar starende liefelijk eenzaam, het stille godswereldlijk licht
van den hemel - en hier het groenstreelig windliggend wègoogend
neederig gras - naar de boomen achterwaarts boogend,
van de stille, grove aarde.