Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 151*]

[In de tintelige lente]

In de tintelige lente,
in de flauwe zoomtenten,
waarvan het weeke vervallen
van de ragstralige òntallen
stralen gaat vallende ver en ver
over de woeste aardester -
waar struiken strenglen in het witte licht,
door de bosschige stammen staat het vensterlicht
van de neerdalingen hooge hooge zon -
Staat toch de zon alleen, eenzame zon
zich uit te gieten in het parelblauwe.
Somberstil zilver ademt òp het flauwe
aardebestaan zich uit, liggen de wegen
spinneweb-lichtbevloerd en komen zich tegen -
Boomstengels staan in effen lijnen al neven
zich en de anderen en nog niet lichtgroen ze beweven
de voortgaande fonklend-omfloersde henebeken
drijvende weg in strepen naar de kreken
van de groothorizonnen die eenzaam alleen leven
duizende duizelend in 't bovenzweven.
Grootblauwe oogen en witte handen,
zie daar, in en uit de strekkende landen.
En een lijf zoo wit zoo wit,
het vleesch over haar heen is zonkil wit.