Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 190*]

[De hemel is zoo vast, de volle blauwe]

De hemel is zoo vast, de volle blauwe,
alleen met wat verward liggende veeren
en haar gebogen uit elkander keeren,
anders is 't blauw, het diepe zalvend blauwe.

De bosschen staan heel ver in 't stille stouwen
en waar men in en weer zich in kan keeren,
en verdre verten liggen zonder heeren
en als verloren doelloos in het lauwe.

En mij grijpt aan begeerte om te hebben,
over mijn hart komt vloeden en het ebben
trekt af - ik wend daarom mijn hoog gezicht
naar 't onbemanteld hangend witte licht
en ga. Het speelt door mij met sidderbeven,
ik voel me door me zelf wanheerlijk leven.