Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 192*]

[Vlakten van landen en bergen van steden]

Vlakten van landen en bergen van steden
zijn maar in landen en geven mij niet,
het zwaar verlicht menschen-bewoond gebied:
brekende morgen en brekende heden.

Niet als een koning die van het beneden-
land komt en optreedt naar het hoog verschiet,
waar de slag vaan, die al het land gebiedt -
maar naar 't hart, daar wil ik voortgaan en treden.

De reuken en de winden zijn voor u
en ik ga zeker in mijn vaste liefde
tot u mijn gang met haam'rend hart en ruw -
als tot een wijf dat wacht en mij beliefde.
Ik ga al lang slenterend en ik hief de
voeten, wachtend ga ik alsof ik huw.