Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 302*]

[Te midden van 't oneindige heelal]

Te midden van 't oneindige heelal,
ver van de millioenen hemelbollen,
midde' in de oceaan van zonnelicht,
die zelf als oase in 't duister drijft
des donkren aethers, - in een gouden hoek
onzer goudoase, het zonnenest -
op de kleine aarde willen de menschen
die op haar loopen, nu een eenheid maken
van zich, om die groote aarde te beploegen
en te doorgraven samen, om al 't kleine,
dat zij behoeven, te maken te samen,
op dat er nooit meer oorlog tusschen hen zij
om bezit, maar zij allen zeer eendrachtig
naar elkaar zien en elkaar leere' beschouwen
als even machtige des heelal's kindren.
In het oneindige heelal, het donk're
heelal, in 't gouden zonlicht gebeurt dat.
Dat heerlijke voor ons, menschen. Wij voelen
het diep in ons: de eenheid der menschen groeit.