Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 311*]

[Zooals de herfst de lucht doortintelt met kleuren]

Zooals de herfst de lucht doortintelt met kleuren,
zoo doortintelt het Socialisme de wereld. Als
dat wat in de harten omgaat, gezien kon worden,
dan was het heelal vol verbazing om wat hier geschiedt.
Hier deze bol, deze aardbol bekleedt zich
met een goudtintelend net van gedachten, als een vrucht,
die zich klemt in een net van gesponnen draden.
De lucht is vol van snaren waardoor het socialisme klinkt.
De beken en de rivieren en de zee
maken niet zoo'n lawaai op onze aarde,
als nu het socialisme doet. Bergen staan
vergrijsd van oudheid, en kijken verbaasd.
Bronnen murmelen op en ontspringen,
en lachen in hun joligheid om het nieuwe.
De aarde wordt jong, en al hare zusters
in het heelal kijken verbaasd om haar joligheid.
Wat? zij de ellendige! Wat? zij de domme!
de onbewuste kleedt zich in het kristal
van de bewustheid? Ja, de menschheid wordt bewust
en treedt in de vrijheid uit. Een nieuwe baan,
een nieuw vak van haar baan rolt de aarde in.
Daarom schallen nu alle beken zoo luid,
daarom bruischt nu de zee zoo, kijkt de zon
zoo scherp en luid.

O goddelijke ether en snelvleuglige
winden, en rivierbronnen en ontelbaar gelach
der zeegolven, en albarende moeder, aarde,
en u alziende Cirkel van de Zon,
u roep ik aan. Ziet, ziet het aan, hoe komt
nu eindelijk op aarde het Geluk
en Vrijheid, hoe de slavernij verdwijnt,
en hoe de ketens vallen die Prometheus
ketenden aan de rots. De Menschheid stapt
neer en kijkt vrij. De hemel is gevallen

[p. 312*]

 

open weerzijds. Een nieuwe wereld stijgt

 

op, en de Menschheid beweegt zacht daarin.

 

 

 

Zoo zingt het Socialisme dat de wereld

 

doortrekt, zooals het zonnige weer doortrekt

 

de bosschen en de velden. 't Socialisme

 

is nieuwe adem, nieuw zout, nieuwe zang.