Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 323*]

[Dat ik klaar zien kan, dat ik als een rots]

Dat ik klaar zien kan, dat ik als een rots
sta in de zee, dat dank ik slechts daaraan,
dat mij wat geld toestroomt van andrer arbeid.
Maar ik wil nu die rust gebruiken, en
het oog nog klaarder maken, om met zekerheid
de schoonheid van het worden ga te slaan.
Den strijd, de inspanning, het stijgend zwoegen
der massa's als van golven. En diep in
mijn borst wil ik hun hijgend zwoegen volgen.
En ziende leven van de sympathie.
Zoo staat een rots te midden van de zee,
en druipt van groene golven. Bruine planten
en groene bekleven zijn flanken waar
't doorzichtig water stort, maar flikkrend ziet
het helle gezicht van de hoogre rots.