Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 325*]

[Er zijn in de menschheid van die trillende nerven]

Er zijn in de menschheid van die trillende nerven,
die men wil aanraken, men wil ze zoeken,
men wil weten wat uit 't raken ontspringt.
Er zijn in de natuur die groote zenuwen,
die door de heele natuur heenloopen, en
de kracht van de heele natuur uitmaken,
de schoonheid zijn van haar geheele zijn.
Het lichaam der natuur is een geheimnis.
Het lichaam der menschheid is een geheim.
Want o! door alle menschen samen schijnen
nerven te loopen, die op eens weertrillen,
en maken dat ze in groote drommen doen
hetzelfde in natuur of tegen elkaar.
Die zenuwen men zoekt ze, wat beweegt ze
zoo tegelijk, wat doet de groote klomp
der menschen zoo verandren. Dat geheim
men wil het weten, zooals men wil kennen
het geheimvol schoon lichaam van een vrouw.
En hoe de menschheid aan natuur vastzit,
dus hoe één geheim de twee samen sluit,
en alles samen één geheimnis is.
Dat te zoeken, schoonheid daarvan te zien -
dat is schooner dan alles, dat is de lucht
in al haar diepte en haar trotschheid, zoo
onpeilbaar, onmetelijk voor het oog, -
dat is 't heelal waarin het menschoog ziet.