Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 348*]

[Alles in zich te laten zinken, en 't]

Alles in zich te laten zinken, en 't
dan in eens naar buiten te slaan, als 'n licht
breekt uit een zilvren ketel. Dat is nu
de taak van den fijnvoeligen socialist.
Den hemel in zich op te vangen en
de zee, het werk, de steden, en al het gevoel,
dat de menschen door de wording bezielt
van 't socialisme. Als parel te liggen
op een land, en in zilvergrijzen schil
al den schijn te verzaamlen en 't tot eenheid
te maken in den eivormigen parel.
Zooals een wezen vol liefde nu door
de heele wereld te stappen, en het licht
als één bruisende diamant te garen,
van alle zijden waar het op ons aansnelt.
O meer: zooals een levend mensch te storten
zich tusschen de menschen, met hen mee te doen,
met hen te strijden, tegen hen te strijden,
alle kracht uit te gieten, alle kracht
van vriend en vijand te ontvangen. Voor
een zaak te leven die men 't hoogste acht.
Het lichaam te verteren in een strijd.
Op rand der wereld, op het uiterste
te staan, van 't leven, aldoor, op de grens
van dood en leven; aldoor uit te zien
of niet dat schoone lichaam eindelijk
genaakt, waar alle lust en zaligheid
en éénheid, en bevrediging en band
tot ééne schoonheid is, de hoogst gedroomde.
En in strijd van den ochtend tot den avond
't leven te wagen voor die schoone komst,
niet anders te kennen dan haar, die schoone,
die 'k als een goedgekozen diamant
heb opgezameld uit de wolken zelve

[p. 349*]

 

en uit de aarde en de menschheid, en

 

die ik weet dat bestaat en komende is.

 

 

 

Eindelijk heb ik het, het langverlangde;

 

als jongen zocht ik dat: die essentie

 

aller dingen, om en liefde en wil en daad

 

en wete' er aan te geven. Wat een nachten

 

heb ik doorgebracht, wat een gloeiende dagen

 

om het te zoeken! 'k heb 't: 't socialisme.

 

De eenheid, eenheid, eenheid aller menschen.