Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 424*]

[Zooals wie veel gefeest heeft, veel geslapen]

Zooals wie veel gefeest heeft, veel geslapen
in vrouwebedden, - die den dageraad
vaak zag dronken in de koelgrauwe straat, -
die veel den gloeienden middag heeft gedronken,
en, als het avondkoel pas had geschonken
nuchterheid op de wang, - dan tòch weer gaat
de stad in, die als één brand voor hem staat
en hem verbrandt - zoo was ik, mijne slapen
hebben den brand gekend. - Maar als wie gaat
tot reiniging van zijn hart, en maakt een reis
door de menschheid, en hij wordt man en wijs,
en leert zich zelven, want hij wist zich niet -
zooals die man dan over zich gebied
krijgt, zoo is 't mij gegaan, ik kan weer slapen.

Want die man, die thuis komt, ziet zijne stad
klaar, niet voor niets staat daar die huizenstroom.
Hij begrijpt haar, zij is hem niet een droom
meer, hij denkt niet: ik moet me aan haar bedrinken,
's Avonds gaat hij in zijn kamer, daar blinken
de ruiten lichtgroen, hij gaat zitten en
midden in haar stilte en haar trillen
en verlangend spreken, neemt hij een bad
van kennis, en het lichte geele blad
van 't boek houdt hij roerloos terwijl hij leert.
Door de kennis wordt in hem al verteerd
wat hij slecht had. Hij wordt een nieuwe man.
En als het laat is, niets dan nacht meer, dan
licht uit de donkre deur hem een nieuw pad.