Petra op kostschool

[p. 98]

15

‘Gevangen!’ zucht Petra.

‘Stom!’ zegt Peter.

‘Ja, van ons!’

‘Zeker!’ zegt Peter.

‘We hadden dit nooit moeten doen!’

‘Die kerel is niet te vertrouwen!’

‘En dat wisten we!’

Petra en Peter denken na.

‘Hij gaat nu naar Sjonnie Molendijk,’ zegt Peter. ‘Hij weet dat de sieraden daar zijn. Hij gaat ze daar halen!’

‘Kunnen we hier niet uit?’ vraagt Petra huilerig.

‘Met huilen zeker niet!’

Petra begint op de deur te bonzen.

‘Help!’ roept zij.

‘Dat helpt niet!’ zegt Peter.

‘Als ik nou eens met de stofzuiger tegen de deur ga slaan?’ ‘Ga je, gang,’ zegt Peter. ‘Heb je dan een stofzuiger?’

‘Ja, ik zit er bovenop!’

Peter tast naar de zware stofzuiger.

Samen met Petra tilt hij hem op.

‘Denk om je tenen,’ zegt hij waarschuwend.

Dan gooit hij de stofzuiger tegen de deur.

De deur kraakt, maar dat is dan ook alles.

‘Wat kunnen we doen?’ vraagt Peter zich af.

‘Help!’ roept Petra weer.

‘Dat is zinloos!’ zegt Peter.

‘Ik hoorde wat!’

[p. 99]

[p. 100]

‘Hoorde je weer wat?’ vraagt Peter smalend.

‘Ja, voetstappen!’

‘Help!’ roept Petra weer.

Dan horen ze een vrouwenstem.

‘Wie zit er in de kast?’

‘Ik zit in de kast!’ schreeuwt Petra.

‘De sleutel is weg!’ zegt de vrouwenstem. ‘En dat is lastig, want mijn aardappelen liggen in de kast en ik moet aardappelen schillen. Mijn zoon wil altijd op tijd eten.’

‘Trap de deur in!’ roept Peter.

‘Ik ben me daar niet gek,’ zegt de vrouw. ‘Voor een paar aardappelen trap ik geen deur in. Dan koop ik liever andere aardappelen.’

‘Maar wij zitten in de kast!’ roept Petra.

Even is het stil.

‘Hoe komen jullie eigenlijk in die kast?’ vraagt zij dan.

‘Een ongelukje,’ zegt Peter. ‘Bram van Leeuwen heeft ons de kast laten zien en toen gleden wij uit en hij deed van schrik de deur op slot. En toen is hij de sleutel kwijt geraakt. Dat geloof ik tenminste...’

‘Bram?’ klinkt de verschrikte stem van de vrouw.

‘Ja, Bram van Leeuwen!’

‘Dat is mijn zoon!’ zegt de vrouw.

‘Mevrouw van Leeuwen, laat ons eruit,’ zegt Petra smekend.

‘Mijn zoon bedoelt het niet kwaad,’ zegt mevrouw Van Leeuwen. ‘Hij bedoelt het niet kwaad, maar hij is ziek geweest. Lang ziek! Hij is in een inrichting verpleegd geweest. Beloven jullie me de politie niet te waarschuwen? Dan laat ik jullie eruit?’

‘Ja, dat beloven we!’ schreeuwt Peter.

‘Dan ga ik even weg!’ roept de vrouw.

[p. 101]

‘Niet weggaan!’ gilt Petra. ‘De deur openmaken!’

‘De deur intrappen!’ schreeuwt Peter.

‘Ik trap de deur niet in,’ zegt de vrouw. ‘Niet voor aardappelen en niet voor twee kinderen. Ik ga gewoon een nieuwe sleutel kopen. De ijzerwinkel is hier vlak om de hoek. Sleutel 31. Dat is alles!’

De voetstappen verwijderen zich.

‘Als zij net zo gek is als haar zoon,’ zegt Peter, ‘komt zij niet meer terug?’

‘Zij is niet zo gek als haar zoon,’ zegt Petra even later.

Weer klinken er voetstappen.

Een sleutel wordt in het slot gestoken.

De sleutel wordt omgedraaid.

De deur gaat open.

Petra en Peter stormen naar buiten en lopen de vrouw bijna ondersteboven.

‘Hehe, niet zo vlug!’ roept de vrouw. ‘Jullie hebben me wat beloofd!’

‘Jaja!’ gilt Petra. ‘We waarschuwen de politie niet!’

Dan rennen Petra en Peter de trap af.

Peter houdt een taxi aan.

‘Instituut Levensernst!’ zegt hij.

‘Hebben jullie geld?’ vraagt de taxichauffeur.

Peter toont een tientje.

‘Dat is genoeg,’ zegt de taxichauffeupr en hij wil het tientje van Peter aanpakken.

‘Nee, ik let wel op de meter,’ zegt Peter.

Hij bergt zijn tientje weer op.

Binnen een kwartier zijn ze bij de kostschool.

Peter rekent af.

De prijs is acht gulden negentig.

‘Geef maar een gulden terug!’ zegt Peter, terwijl hij het

[p. 102]

tientje overhandigt.

‘Dat dubbeltje zet ik op de spaarbank!’ roept de taxichauffeur.

Peter en Petra luisteren niet eens meer.

Ze rennen de trap van Instituut Levensernst op.

Juffrouw Kwiel doet open.

‘Waar is Sjonnie?’ vraagt Peter snel.

‘Op het sportveld,’ antwoordt juffrouw Kwiel. ‘Daar zijn ze allemaal! En?’

‘Jaja, alles komt in orde!’ zegt Peter snel.

Petra en Peter rennen de lange gang van de kostschool door en verlaten het gebouw door de achterdeur.

Voor hen ligt het sportveld.

De jongens zijn aan het voetballen.

De kleine Rudie Jongejan is midvoor. Hij heeft net de bal bemachtigd en rent zigzag op het doel van de tegenstander

[p. 103]

af.

Petra ziet ook Peter Westelijk en Dik van Doorn.

‘Zie jij Sjonnie?’ vraagt Petra aan Peter.

‘Sjonnie is er niet!’ zegt Peter.

‘Waar is Sjonnie?’ schreeuwt Petra naar Peter Westdijk, die even bij de zijlijn komt.

‘Hij was niet zo lekker!’ roept Peter Westdijk. ‘Hij ligt op zijn bed!’

‘Naar zijn kamer!’ commandeert Peter.

Petra en Peter rennen het gebouw weer in. De gang door, naar de kamer van Sjonnie.

Ze werpen de deur open.

‘En wat ze daar zien, is allerverschrikkelijkst.

Sjonnie Molendijk ligt op zijn bed vastgebonden. Hij zit helemaal onder het bloed en kreunt zacht.

‘Sjonnie!’ roept Petra.

‘O, au, o!’ kreunt Sjonnie.

‘Bram van Leeuwen?’ vraagt Peter.

‘Wat Bram van Leeuwen?’ kreunt Sjonnie.

‘Heeft Bram van Leeuwen dat gedaan?’ verduidelijkt Petra.

‘Ik ken geen Bram van Leeuwen,’ zegt Sjonnie huilerig.

‘De verloofde van juffrouw Bleek!’ roept Petra.

‘Jaja, die!’ kreunt Sjonnie.

‘En de sieraden?’

‘Weg, allemaal weg!’

‘Heeft hij ze meegenomen?’ vraagt Petra.

‘Ja,’ kreunt Sjonnie.

Sjonnie heeft een grote bult op zijn hoofd en een gapende wond op zijn voorhoofd.

‘Heeft hij dat gedaan?’ vraagt Petra.

‘Ja, hij heeft me net zo lang geslagen tot ik de sieraden aan

[p. 104]

hem gaf. En toen heeft hij me vastgebonden!’

‘En heb je niet geroepen?’

‘Jawel, maar iedereen schijnt op het sportveld te zijn!’

‘De politie moet gewaarschuwd worden,’ zegt Petra.

‘En we hebben beloofd de politie niet te waarschuwen,’ houdt Peter zijn pleegzusje voor.

‘Dat was een leugentje om bestwil,’ zegt Petra. ‘We moeten de politie wel waarschuwen. Die Bram van Leeuwen is niet alleen een dief, hij is ook een gevaarlijke gek die opgesloten moet worden!’

Petra en Peter maken de touwen van Sjonnie Molendijk los. Dan zetten ze hem overeind en ondersteunen hem naar de gang.

Midden in de gang komen ze juffrouw Kwiel tegen.

‘Ach!’ roept die uit. ‘Wat is Sjonnie geblesseerd. Ik zeg het altijd: voetballen is een ruwe sport. Ik houd meer van cricket. Dat is zo'n edel spel. Veel mooier dan voetballen. Maar... naar mij willen ze nooit luisteren. Die juffrouw Boei wil maar competities voetballen. Dan eens tegen die school en dan weer tegen een andere school. En kijk nu het resultaat eens...’

‘Het komt niet van het voetballen,’ zegt Petra.

‘O nee?’ juffrouw Kwiel.

‘Sjonnie is geslagen, juffrouw Kwiel,’ zegt Peter.

‘Geslagen? Door wie?’

‘Door de verloofde van juffrouw Bleek!’

Juffrouw Kwiel staart de kinderen onthutst aan.

‘En je zei dat alles in orde was. En is nu het eerste wat hij doet, Sjonnie Molendijk een aframmeling geven in plaats van zoentjes aan juffrouw Bleek? Daar begrijp ik niets meer van!’