De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

Waer de swaluwen des winters blyven.

T'Is notoir ende bekent, dat de Swaluwen teghen 't aenkomen des Winters haer Somerlijcke Herberghe verlaten, den Waerdt de rugge toekeeren, ende wegh vlieghen. Nu is de questie; Waer dese ondanckbaere gasten haeren kours naer toe setten? Soo veel de experientie hier af aengaet, soo ghetuyght die selve, dat de

[p. 249]

Swaluwen haer by hoopen naer de Zee ofte Rivieren begeven, haer daer in verberghen, sonder eten, sonder adem haelen, en sonder eenighe andere nootsaeckelijckheden daer op de gront stil blyven ligghen, roeren haer niet, indien sy niet door onghestuymigheyt des waeters daer van daen ghestooten worden. Als nu 't water weer begint op te doyen, en tegen de Somer komt, dan soo worden sy oock weder als levendigh, kruypen dan recht naer den Oever, daer sy haere vederen door natuerelycke warmte weder droogen en daer van daen vlieghen. Sulcks is in der daet bevonden, door dien de Visschers somtydts verscheyde Swaluwen 's Winters uyt het waeter pleeghen te brengen, die in haer uyterlijcke ghedaente wel heel doodt schynen, maer wanneer men die in een warme kamer brenght, en haer daer een weynigh laet ligghen, soo bespeurt men in der daet, dat sy niet doodt sijn, maer ter-

[p. 250]

stont weer levendigh worden, en rontom in de kamer vlieghen; doch sulcks duert niet langh, maer sterven dadelijck, en blijven altijdt doodt, nademael sy te rechter tydt niet syn wacker gheworden, noch haeren Winterslaep volbraght hebben.