Gedichten

[p. 45]

Exodus

Exodus

1

Mijn smalle voeten gaan
achter visioenen aan,
die niemand meer kan zien,
omdat het schaarse licht,
dat in mij overnacht,
de wegen onderwerpt,
mijn zinnen bindt en scherpt,
tot waar de einder rijmt
op deze handen hier,
het woord in het vizier.
Ik ben een mens, ik ben
twee voeten en een stem,
twee ogen en een keel,
waaruit de kwinkslag slaat
in deze regelmaat
van het gevonden beeld.
De scherven in de grond,
de munt, het fundament,
de kroonlijst en de kruik -
ik graaf de resten op
van de bedongen tocht,
die aanving in het slijk.
Planeten in hun baan
verruimen mijn bestaan,
verhogen mijn gewicht,
maar tussen regels door,
die ik op goed geluk
uit deze pen verloor,
schaaf ik mijn knieën stuk,
over de scherf gebukt,
waarin de ster nog gloort.

[p. 46]

 

Ik ben alleen, ik ben

 

een menselijke stem,

 

die antwoordt uit het koor,

 

dat eertijds metten zong,

 

maar tussen lied en gong

 

het visioen verloor,

 

dat uit de verte riep:

 

kind, kom mij tegemoet

 

tot heel dit vergezicht

 

u in de handen ligt,

 

uw eigen vlees en bloed.

[p. 47]

2

Christine de Pisan,
ontslapen zielsvriendin,
ik ben als jij alleen.
Verlaten van mijn lief,
een aangespoelde schelp,
waarin de zee nog zingt.
Prins, houd mij aan uw oor
en luister naar het woord
dat ruist in deze keel:
uw naam, uw eigen naam,
die in mijn bloed beweegt
en die mijn hartstocht heelt
door in mij om te gaan.
Hoe ver de weg nog is
door deze duisternis,
ik weet dat ik u vind,
omdat uw woord mij schiep
en in het leven riep,
ik ben uw koningskind.
Mijn voeten zoeken grond
in het doorwaadbaar wad
dat dichtslibt tussen ons.
Mijn prins, soms is het mij
of ik de overkant
al in mijn handen houd,
of u mij openvouwt.
Ik ben de liefdesbrief,
die u van hier verwacht,
verzonden in de nacht,
gesloten en vervreemd,
tot u mij neemt en leest,
totdat mijn vers, mijn vlees,
mijn adem bij u rust,
een leven dat geneest,
een brand die wordt geblust.